Şimdi birileri çıkar dostluktan, kardeşlikten, paydaşlıktan, hak ve hukuktan bahseder.
Sahi, Madenler başta olmak üzere iş güvenliğini hiçe sayarak her yıl öldürülen onlarca işçi kardeşimiz Haklarını bize helal ederler mi?
Canını hiçe sayarak bir yudum ekmek uğruna yaşam mücadelesi verenler ile daha çok para kazanmak uğruna bir canı hiçe sayanlar nasıl kardeş olabilir?
Bu sorunun cevabı bulunduğunda 1 Mayıslar bayram olacak, aksi taktirde her yıl olduğu üzere ”MIŞ” gibi yapmaya devam edeceğiz.
Nazım Hikmetin o güzel şiiri ile yazıma son veriyorum.
Kıpkızıl, kan kırmızı bayraklarımızın alevinden,
Sarı korsan bir balon gibi soldu güneş.
Ciğerlerimizde şişen türküler ateş!
Kol kola Düştük yola
Yedikule’den amele evleri Sirkeci’ye dayandı,
Karagümrük kırmızıya boyandı.
Kasımpaşa tersaneyi yüklendi sırtına,
Geçtik köprüden Geliyoruz:
Yol ver bize Cadde-i Kebir!
Kaldırımları söken topuklarımızla
Tokatlıyan’da göbekli mebusları tokatladık.
Osmanbey’in ensesine atladık!
Zifosladık Şişli’nin kadife mantosunu!
Bugün toz kondurmuyoruz keyfimize!
Bugün “Mayıs Bir”!
Bir Mayıs’ta İstanbul Bizim olmuş gibidir!
Hürriyet-i Ebediye tepesinde taş kesilen
Mahmut Şevket’in iskeleti!
Seni oraya diken sınıf
Zırnık kadar bile vermedi bize hürriyeti;
Yıkıl karşımızdan!
Yangınları haykıran Yangın Kulesi tepeden bakma bize
Bir gün elbet Seni borazan yapacağız kendimize,
İstanbul’un ağzı Haykıracak kızıl inkılâbımızı!
Sevgiler…
