Ferdi Tayfur kimdir
‘Hadi gel köyümüze geri dönelim’de yıllar öncesinden bugünü çağıran, ‘Susadım çeşmeye varmaz olaydım’da hayatının emeline hayallerinin ötesinde ulaşan sanatçı, Ferdi Tayfur’un hayat kıssasıdır…
“Bağrı yanık olduğum için bu türlü müzikler yaptım.”
Günlerdir Ferdi Tayfur cümleleri ile yaşıyorum ve sanırım bu cümle, onun hayatının özeti. Bir de babasının ona verdiği isim. Cumali Beyefendi, dublaj sanatkarı Ferdi Tayfur’un hayranı olmasa, ağabeyi küçük yaşta ölmese, bu isim ona verilmese, babası erkenden kaybetmese, oğlu için hayalleri sinema üzerine olmasa… Uzayıp giden varsayımlarım ortasında Ferdi Tayfur’un, isminin hakkını kazanmak için yeniden bu kadar çalışıp çalışmayacağını düşündüm. Bazen mukadderat denen şey, sana apaçık bir afili öykü yazdırıyor, ne iyi!
Beynimde bağrı yanık müzikler dönüyor. Aklım romanlarının ismine gidiyor. Ne çok Ferdi Tayfur müziğini daha çocuk yaşta ezberlediğini fark eden yanımla tanışıp selamlaşıyorum. Akıp giden vakitte hayat en sıkıntı yerden başlasa bile ne hoş yollara varıyor diye seviniyorum…
‘Yaşamak hoş şey!’ diyorsun yakın vakitteki böbrek naklinin akabinde. Dilerim hayallerini gerçekleştirdiğin bu ömür, senin için uzun olsun Sevgili Ferdi Tayfur. Notalarınla, sinemaya olan tutkunla, hayatına maksat edindiğin büyük hayalinle bu dünyadan dolu dolu geçtiğin için teşekkür ederim…
Olağan bir de pamuklara karışan portakal çiçeği kokusu için…
(Sağdaki Ferdi Tayfur’un çocukluğu)
Çocukluğu
Ferdi 15 Kasım 1945’te, Adana’da, Turanbayburt ailesinin çocuğu olarak dünyaya geldi. Babası Cumali Beyefendi, dublaj sanatkarı Ferdi Tayfur’un hayranıydı. Bir de sinemanın alışılmış. Sinemalarda sesini duyduğu ve hayranı olduğu adamın ismini oğluna vermişti. Lakin bu ismi koyduğu oğlu daha çok küçükken zatürreden öldü. O da dünyaya gelen kardeşinde bu ismi yaşatmak istedi. Ve birebir hayalini kurduğu üzere oğlu ismiyle yaşadı; ünlü bir isim oldu. Babası bunu dünya gözüyle göremese de…
‘Aynı sinemalardaki gibi…’ diye anlatıyordu yıllar sonra bir röportajında çocukluğunu. ‘Babam askerden geldiği gecenin sonraki günü gitti, bir daha gelmedi.’ diyordu. Onu Adana’nın hoş delikanlılarından biri olarak anıyordu.
Ferdi 5 buçuk yaşındaydı. Gecesinde babacığının kucağında oyunlar oynamış, sabah konuttan çıkışını bilmeden hafızasına kazımıştı. Yıllar sonra bile onu meskenden çıkan imgesinde hatırlıyordu. Anlattığına nazaran bir ağanın adamları tarafından öldürülmüştü. Geride onu çok özleyen, kaybının hüznü ve ezikliğini boynunda taşıyan bir çocuk kaldı. Erken büyümek zorunda olanlardandı…
Sonrası yoksulluk ve devam eden bir trajedi. Babasının vefatının akabinde ne yapacağını bilemeyen anneciği tekrar evlendi. Ferdi okumak istiyordu. Babasının da en büyük hayali buydu. Fakat vakit artık tersten akıyordu. Şimdi çocukluğu üzerinden atamamış, babasının acısı ile sıcak yoğurulurken üvey babası onu bir şekerci dükkânına çırak verdi. Berbat bir adam değildi. Lakin yoksulluk onları kıskıvrak pençesine almıştı. İş hayatı çok erken başlayan Ferdi, okumayı da işte bu koşturma içinde öğrendi. Onun için açılacak bir ‘Eğitim hayatı’ başlığı ne yazık ki yoktu. Fakat bu devirde yaşadıklarını bir gün ‘Şekercinin Çırağı’ ismini verdiği bir romanda anlatacaktı…
(Annesi ile)
‘Dramı sevmem; lakin dramatik bir hayatım oldu.’ diyordu. Hakikaten de öyleydi. Bir anda insanın gözünde canlanıyor, yaşıtları okula giderken şekerci dükkânında okul çıkışı öteki çocuklara şeker satan bir Ferdi. O da tıpkı şekerden yese de birebir tadı alamayan bir küçük çelimsiz çocuk…
Yıllar sonra arkasına dönüp baktığında acılar, yaşanmışlıklar görüyordu. Arabeskliğin kanımızda aktığını düşünüyordu. Hiç gocunmadı. Çok çalıştı. Irgatlık, hizmetçilik yaptı. O yerlerden biri de Sakıp Sabancı’nın Adana Ceyhan’daki Mısırlı Çiftliği’ydi. Eniştesi orada çiftçi başıydı. Ferdi de bir devir yanında çalıştı. Yıllar sonra Sabancı ile karşılaştığında ona ‘Abi, ben sizin ekmeğinizi çok yedim.’ diye anlattı. O da ona şöyle demişti:
“Mücadeleciymişsin.”
Yokluktan doğan müzik
Ferdi müziğe başlangıcını, ‘Para kazanmam lazımdı. Müzik yapmaktan öbür dermanım yoktu. İnsan çaresiz kalınca tüm yeteneklerini kullanmak zorunda kalıyor.’ diye anlatıyordu. Ferdi de dünyaya, kaygılarına karşı müziğiyle durdu.
Çiftlikte çalışarak aile bütçesine katkıda bulunduğu devirde düğünlerde müzikler söylemeye başlamıştı. Gönlü sinemadaydı. ‘Sinemaydı benim asıl hayat hedefim.’ diye anlatıyordu tutkusunu. Babasının da Ferdi ile ilgili hayalleri bu taraftaydı. Bunu bilerek büyüyünce hayali dediği üzere hayatının hedefi halini almıştı. Yaş aldıkça sinema hayali de depreşiyordu. Fakat natürel yokluk bakiydi. ‘Tanıdık yok, bildik yok, torpil lazım. Nereden bulacağım, yoksul çocuğusun…’ diyordu.
Annesi ile yazlık sinemalara masraflardı. Sinemalarda müzik söyleyen aktörleri izlerdi Ferdi. Onların taklitlerini yapa yapa sesini fark etmiş de müzikler söylemeye başlamıştı zati. Zeki Müren’in ‘Beklenen Şarkı’ sinemasını izlediğinde buldu çıkış yolunu. Müren, müzik söylüyordu ve sinemada başroldeydi. Ferdi’nin de sesi hoştu. Öyleyse bu iş tamamdı. Sinemaya giden yol, onun hayatında da pekala müzikten geçebilirdi.
Ve bir gün mahallî gazetede Adana Radyosu’nun yarış ilanını gördü. Hayallerine attığı en büyük adımın heyecanıyla katıldı müsabakaya. Tahminen birinci değil ikinci olmuştu; ancak bu pek çok büyük şeyin başlangıcıydı. Besteler yaptığı, sinemalar çektiği, kitaplar yazdığı upuzun bir yol bekliyordu onu…
İstanbul’a uzanan yıllar ve müzikli yollar
Ferdi’nin adımları ciddileştikçe üvey babasını bir despotluk sarmıştı. Despotluk da demeyelim de korkuyordu tahminen kendi dünyasında büyük kentten. İstanbul’a gitme vaktinin geldiğini düşündüğünde de karşısındaydı. Ferdi tüm manilere karşın gitti. Nasılsa fakirliği güzel tanıyordu. Ne iş olsa yapar, yaşamanın bir yolunu bulurdu. Talihi yaver gitti. Lunapark Gazinosu’nda iş buldu. Nurten İnnap’a bağlama çalıyordu. Ve sonra birinci plağını doldurdu.
Ferdi, 1968’de Seda Plak ile iki plaklık bir muahede yapmıştı. Piyasaya sürülen birinci plak Leyla’nın A yüzünde ‘Leyla’, B yüzünde ‘Aşkınla Beni Öldürdün’ isimli müzikler vardı ve ikisinin de kelam müziği Ferdi’ye aitti. Yeniden ikinci plağın A yüzünde bulunan ‘Tatlı Çingenem’ ve B yüzündeki ‘Adana Barajında’ müzikleri da Ferdi Tayfur imzası taşıyordu. Birinci plaktan 500 lira kazanmıştı. Bu yoksul bir genç için uygun bir kar olsa da, müzik piyasası için, ‘Beklenen ilgiyi görmedi.’ manasını taşıyordu. Müzikten vazgeçmedi. Lakin devayı de Adana’ya geri dönmekte bulmuştu. Bir müddet çiftlikteki işlerin başına geçti. Elbette bir yandan da müzik devam ediyordu. Yeteneği olduğunun farkındaydı. Pes etmek istemiyordu. Düğünlerde, gazinolarda müzik söylemeye devam etti. Saya, Mukadderat, Sayan, Serenad, Görsev Plak ile plak doldurdu…
Sonunda 1970’te Mukadderat Plak’tan şimdilerde ezber ettiğimiz ‘Huzurum Kalmadı’ plağını çıkardığında fark edilmeye başlamıştı. 1972’de Görsev Plak’tan çıkardığı ‘Kır Çiçekleri’ isimli 45’liği ile de çıkış yakaladı. ‘Bana Gerçekleri Söyle’ 45’liğiyle de artık ismi tanınır olmuştu. 1975’te Elenor Plak’a transfer oldu. Burada epeyce başarılı albümler yaptı.
Ferdi Tayfur, şöhretli o çıkışı 1974’teki ‘Çeşme’ müziği ile yaptı. Şöhreti hayalinin bile ötesindeydi. Hayatımın gayesi dediği hayaline çok az kalmıştı…
Çeşme, sinema oldu
Müziklerini kalbinden, çocukluğundan akıtarak yazıyordu. Ve ona şöhreti getiren Çeşme, planladığı üzere onu hayaline kadar taşıdı.
1977’de müziğiyle tıpkı ismi taşıyan sinemada, Ferdi başroldeydi. Necla Nazır ile başrolleri paylaştığı ‘Çeşme’ sineması, 12 milyon izlendi. Evet, bu hayallerinin de ötesindeydi. Yeniden de çok çalışmış ve ulaşmıştı. Ve muhtemelen babası da onunla gurur duyuyordu…
Ferdi Tayfur, artık yalnızca sahnede değil, daima beklediği üzere beyazperde de bir yıldız üzere parlıyordu…
(Çeşme sinemasından, Necla Nazır ile)
Şöhret seyahati
Ferdi artık sesiyle, sinemalarıyla aranan bir isimdi. Çeşme’nin çabucak akabinde 1978’de, direktör koltuğunda Temel Gürsu’nun oturduğu ‘Derbeder’ çekildi. Gürsu’nun sinemaya ilgili yorumu şuydu:
“Derbeder, Türk sinema tarihinin en büyük geliri yapan sinemalarından biri oldu.”
Sinema, yalnızca İstanbul’da üç buçuk milyon izlenmişti.
Tanınırlığı günden güne artıyor, Ferdi’nin şöhreti artık ülke hudutlarını aşıyordu. Anadolu turnelerinin yanına Avrupa turneleri de başlamıştı. Turne sonrası Türkiye’ye döndüğünde yeni sinemalar çekiyordu. Gazinoları tıklım tıklım dolduruyor, takviminde boş yer kalmıyordu.
1978’de çıkardığı ‘Batan Güneş’ müziğiyle da çok sevilmişti. Onun için artık Batan Güneş’in Hükümdarı deniyordu. Müziklerinde acı vardı; bağrı yanık bu müziklerde Ferdi, halka ses olmuştu. Onların acılarını lisana getiriyor ve bunu çocukluğundan beri içinde yaşadığı doğallıkla yapıyordu.
Huzurum Kalmadı, Yuvasız Kuşlar, Ben de Özledim, Durdurun Dünyayı, Yaktı Beni, Merak Etme Sen ve daha nicesi… O yazdığı ve söylediği bu müziklerle halkın sevgilisi, bilhassa minibüsçülerin de Ferdi Baba’sı olmuştu.
90’lar Ferdi Tayfur’un mesleğinde bir yenilenme periyoduydu. 1992’de çıkardığı Prangalar albümü ile halkın beğenisini bir sefer daha kazanan Ferdi Tayfur, 1993’te, Show TV’de sunduğu ‘Yetiş Emmoğlu’ programı ile halkın karşısındaydı. 1994’te herkesi köye dönmeye, Fadime’nin düğününde halaylar çekmeye davet ediyordu. Akabinde 1996, 1998 ve 2001 yıllarında ‘Zaman Tüneli’ ismini verdiği bir albüm üçlemesi çıkardı. Şöhret seyahatinde parlayan müzikler bu albümdeydi. Ferdi Tayfur, milenyumu selamlıyordu.
2000’lerde müzikleri, albümleri devam etti; lakin bir yandan da artık daha çok yazmanın, bir şeyler anlatmanın, kendini sağaltmanın vakti gelmişti. 2003’te çocukluk yıllarını anlattığı ‘Şekerci Çırağı’, 2008’de ‘Yağmur Durunca’, 2013’te ‘Bir Vakitler Ağaçtım’ ve 2014’te ‘Paraşütteki Çocuk’ ismini verdiği dört roman yazdı.
Ferdi Tayfur, yeteneğinin yanında çok çalıştığı, yokluğun kamçıladığı bir yerden yola çıktığı uzun soluklu ve başarılı bir şöhret seyahati boyunca, babasının hasreti sol yanında, daima yürüdü…
(30 yıllık hayat arkadaşı Nacla Nazır ve kızları Tuğçe ile)
Evliliği ve aşkları
Besteler yaparak müzik mesleğinde ilerlemeye başladığı yıllardı. Müziğe birinci adım attığı vakitler. Elenor Plak’ın sahibi Atilla Aksakarya’nın takviyesi ile bestelerini satıyordu. Zeliha Hanım ile nikahlılardı. Ve o gerçek çıkışı yakaladığı 1974 yılında, sade bir merasimle de evlendiler. Bu evlilik onlara iki çocuk getirdi.
Sinemaya adım attığında Necla Nazır ile tanıştığında ise pek çok şey değişti. Bir anısını şöyle anlatıyordu:
“Antalya’da ‘Batan Güneş’i çekiyorduk. Necla Nazır falan bütün takım, akşam lokantadayız. Omzuma bir el dokundu, döndüm. Bıyıklı bir adam… “Sakın âşık olma” dedi. Anlamadım, “Tabii tabii” falan dedim, geçiştirdim. Oradan kalktık, Dalya Oteli vardı. Oraya gittik. Gece kulübündeyiz, Necla Hanım falan dans ediyorlar. Bir adam geldi, elinde viski bardağı… Yanıma çöktü, “Sakın âşık olma” dedi. Birebir gece, iki farklı yer, hiç tanımadığım beşerler. Şaşılacak bir şey değil mi? Hiç unutmam ben bunu.”
Aşkları ve birliktelikleri uzun sürse de bitti. Zira Necla Hanım nikah istiyordu. Aslında Ferdi Tayfur’un resmiyette evli olduğunu daima biliyordu. Lakin yıllar geçtikçe bu isteğe karşı koyamamış ve sonunda alakanın de sonu gelmişti. Evet, durum biraz karışık. Verdiği bir röportajda, bağlantı dünyasını ‘çok karışık’ bulan röportöre şöyle diyordu Ferdi Tayfur:
“Hiç de değil. “Ben evliyim” dedim bütün bayanlara. Ona karşın tuttular beni, bırakmadılar.”
(Nikahlı eşi Zeliha Hanım)
İşin özü, birinci evliliğini resmiyette hiç bitirmemişti. Necla Nazır ile süren 30 yıllık birliktelikten de Tuğçe ismini verdikleri bir kızları olmuştu. Daha sonra da Habibe Hanım ile yaşamaya başladılar. Bu birliktelikten de Ferdi Taha ismini verdikleri bir oğulları oldu. Ve sonra Habibe Hanım ile de ayrılıp nikâhlı olduğu eşine, Zeliha Hanım’a döndü.
Tüm bu kıssanın en başında bir de ‘eski bir macera’ diye özetlediği Timur vardı. 18 yaşında yaşadığı, ‘çocukluk’ dediği bir vakit diliminden Timur dünyaya gelmiş, annesi onu bir bayana bırakarak yurt dışına gitmişti. Timur annesini hiç tanımadı. Ferdi Tayfur ünlü olunca da, onu büyüten bayan getirip Timur’u babasıyla tanıştırdı. 13 yaşından sonra babalık edebildiği evladı, uzun yıllar sonra gün gelecek Ferdi Tayfur’un hayatını kurtaracaktı…
Uzun soluklu bir alaka hayatı olmuştu. Ünlü olunca ortaya çıkan çocuk da, sinema üzere hayatı tastamam kılıyordu. Geri dönüp baktığında gönül münasebetlerindeki keşkesini ise yeniden tıpkı röportajda şöyle açıklıyordu:
“Keşke birinci eşimden kopmasaydım. O kadıncağızı da kırdık, Necla’yı da kırdık. Ne yapayım, duygusal bir adamım, çabuk âşık olurum.”
Muvaffakiyet dolu bir ömür
‘Ben bu kadar parlayacağımı da hiç düşünmüyordum. Şöhret sahibi olmam beni hiç etkilemedi.’ diye özetliyordu yıllar sonra bu seyahati. Plakların, kasetlerin yanında konserler veriyor, çok seviliyordu. 1993’te Gülhane Parkı’ndaki konserine 200.000 kişi gelmişti. Ses sanatkarı, kelam muharriri, bestekar ve kuşkusuz en değerlisi sinema oyuncusu unvanlarını kazanmak için çok çalıştı. Müzik onu sinemaya ulaştırdı ve sinemada yaptığı müzikler, şöhretine şöhret kattı.
Ferdi Tayfur, mesleği boyunca 30’un üzerinde sinema yaptığında, 30’dan fazla da albümü vardı. Toplamda dokuz kere ‘Altın Plak Ödülü’ne layık görüldü. Çeşme albümü, ikinci Altın Plak’ı idi. Birincisini ‘Bırak Şu Gurbeti’ albümü ile almıştı. Ve ikisi de 1975 yılındaydı. Mesleğine 1982’de ‘Ferdifon Plakçılık’ ismini verdiği bir şirket kazandırdı. Ve dört roman…
Muvaffakiyetini, şöhretin gölgesinde kalmaya bağlıyordu. Bir röportajında şöyle açıklamıştı:
“Şöhreti hiç tınlamadım. Daima önüme baktım, müziğimle daha uygununu yapmaya çalıştım. Tepedeyim diye bdiğerlenirsen yarım kalırsın, tam olmak istiyorsan daha çok çalışmalı ve kendini geliştirmelisin. Ayıplarım şöhret sahibi olduktan sonra değişenleri. Ne kadar şöhret sahibi olursam olayım, hiçbir vakit müdafaam olmadı. Benim müdafaam halkımdır. Halkın ortasında tek başıma geziyorum. Sanatçıyız biz, kendimizi kimden koruyacağız ki? O yüzden müdafaayla gezenleri anlamıyorum. Ben daima söylüyorum, yeniden söyleyeceğim; sanatçı olunmaz, sanatçı doğulur. Sanatçı aydındır, tüm menfaatlerini bir kenara koyup ülkesini düşünendir. Sanatçı milleti için, memleket için sanatçıdır.
O tarafın, bu tarafın sanatkarı olunmamalı. Önceliğine milletinin çıkarlarını koymalı. Zira memleket yoksa bizim sanatçılığımız da bir işe yaramaz.”
Yıllar geçse de hafızalardan silinmeyen, hala o nağmeli yanık sesin kulaklarımızı doldurduğu müziklere hayat vermişti. Bunun sırrını da açıklamıştı:
“Çünkü daima bugünü anlatmışım. “Hadi Gel Köyümüze Geri Dönelim” dedim. Artık millet İstanbul’u terk ediyor… Vaktinde söylemişim işte…”
Kültleşmiş, başarılı isimlerin hayatları daima beyazperdeye aktarılır. Müslüm son üretimlerden biriydi. Lakin her ne kadar can alıcı bir senaryo oluşturacak olsa da, Ferdi Tayfur’un bu hususta net bir kararı vardı: ‘Hayır, gerek yok.’ Ve şöyle devam ediyordu:
“Müslüm’ü çektiler; lakin o öldükten sonra. Ben öldükten sonra da hayatımın sinema olarak çekilmesini istemiyorum. Zati bugüne kadar beni anlatan belgeseller yapıldı. Halkımız benimle ilgili her şeyi biliyor esasen. Sanatımı daima kalbimle, içtenlikle yaptım. Bunu en uygun halk fark ediyor. O samimiyet ve sevgi ortamızda güçlü bağ oluşturdu. O bağ da hiçbir vakit kopmaz.”
(Orhan Gencebay ile)
Arabeskin dört yapraklı yoncası
Müslüm Gürses, Orhan Gencebay, İbrahim Tatlıses ve Ferdi Tayfur. Sinemanın nasıl dört yapraklı yoncası ise, onlar da arabeskin dörtlüsüydü. Bir röportajda bu mevzudan bahsedilirken Ferdi Tayfur, hiç rekabete vakti olmadığından, esasen bu dört kişinin de tutumunun, sesinin farklı olduğunu söylüyordu. Çalışmaktan kıskanmaya vakit bulamamıştı. Bir öbür röportajında ise şunu lisana getiriyordu:
“… Türkiye’de arabesk denilince akla dört isim geliyor. Ben, Orhan Gencebay, Müslüm Gürses ve İbrahim Tatlıses. Mahşerin dört atlısıydık. Beşincisi yok. Bizim üzere bir dörtlü bir daha çıkmaz. Bakın artık arabesk dünyasına, bizden sonra ortalık bomboş.”
Öte yandan da arabeskin hiç bitmeyeceğini düşünüyordu. Bu husustaki kanısını de şöyle açıklamıştı:
“Yoksulluk, açlık, haksızlıklar bitmeden arabesk bitmez. Dünya tertibi değişmedikçe arabesk bitmeyecek. Arabesk yalnızca Türkiye’ye has değil. Her ülkenin arabeski var. Her ülkede acılar, yoksulluklar, haksızlıklar yaşanıyor. Bunlar var olduğu surece de arabesk daima olacak…”
Bir diğer röportajda da İbrahim Tatlıses ile felç sebebiyle müzik tahtından düşerek ortak bir yazgıda buluştukları lisana getirildiğinde şöyle diyordu:
“Ben bu türlü bir benzerlik görmüyorum. O kabadayıların ortasına girdi, ben girmedim. Onun doğuşçu arkadaşları vardı, benim yoktu. Dündar Kılıç benim arkadaşım, abimdi. Kürt İdris de abimdi. Lakin her vakit o dünyayla aralıklı oldum. Benim başıma gelen önemli bir hastalık. İbrahim’inki büsbütün farklı…”
Ayrıyeten hiçbirinin sinemalarını de beğenmiyordu. Lakin ‘Müslüm’ün sesini severdim.’ diyordu. Natürel halkın beğenmesinin değerli olduğunun da altını çiziyordu. Yalnızca sinema anlayışlarının, kültürlerinin farklı olduğunu düşünüyordu.
Genç müzikçilerin Ferdi Tayfur müziklerini söylemeyi talep edip etmediği sorusunu ise şöyle yanıtlıyordu:
“Bunun kaçarı yok, çok istiyorlar. Ben pek oralı olmuyorum. Benim müziklerimi her sanatçı okuyamaz, zordurlar. Batıya, Batı müziğine daha yakınlar.”
Müziğe orta verişi ve bugünü
Aslında tahminen de müziği bıraktı demeli. Zira ‘Hastalandıktan sonra müziğe iştahım kalmadı.’ diyordu. Müziğin bir heyecan işi olduğunu düşünüyordu ve hasta olduktan sonra o heyecanı yitirdiğini duygusediyordu. Alışılmış ki sahnelere çıkıp müziklerini söylemeyi, hayranları ile o coşkuda buluşmayı çok isterdi. ‘Bağrı yanık olduğum için bu türlü müzikler yaptım.’ dediği takdir edilen mesleği için, tahminen de birtakım şeyleri tadında bırakmak istiyordu.
2010’da bedeni beynine pıhtı atmıştı. Ve akabinde yüz felci de geçirince ses yapısının değiştiğini görüyordu. ‘Eski neşem kalmadı. Müzik söylemek için kendini uygun duygusetmen gerekir. Bunlar kalmayınca kelam de müzik de bitiyor.’ diyordu. Son olarak kızı Tuğçe’nin albümünde düet yapmıştı.
Son olarak da geçtiğimiz Mayıs ayında böbrek nakli oldu. Diyabete bağlı böbrek yetmezliği olduğunu yeğeni Nilüfer’in ısrarı olmasa fark etmeyecekti bile tahminen. Kitap okurken daha ikinci sayfayı bulamadan uyuyakalıyordu. Nilüfer’in ısrarıyla doktora gittiklerinde ise, böbrek yetmezliği teşduygui konuldu. Koronavirüs gereğince korkutucuyken bu süreçte ne yapmalı diye araştırmaya başladılar. Antalya’da misyonlu Prof. Dr. Alper Demirbaş’a ulaştılar. ‘Doktorumuz bize büyük yürek verdi. Gözümü kapattım, açtım ameliyatım bitmişti.’ diye anlatıyordu sonrasını. O uyuyordu doğal; lakin ameliyathanede tabipler, hemşireler, dışarıda beklerken çocukları, onun müziklerini dinliyordu…
Organ nakli büyük talihti. Uygun bir böbrek bulunuşu daha büyük. Evlatları bir araştırmaya girmişken oğlu Timur’un böbreği uyuştu ve babasına böbreğini verdi. Ferdi Tayfur, röportajında organ naklinin bir mucize olduğunu lisana getirirken memnunlukla şu cümlenin altını çiziyordu:
‘Yaşamak hoş şey!’
Ömrün tadına varan, yoksulluktan bugünlere tırnaklarıyla kazıyarak gelmiş, bağrı yanık olduğu için ‘böyle müzikler yapan’, hayatının hedefi haline getirdiği hayallerini gerçekleştirmiş bir Ferdi Tayfur geçiyor bu dünyadan…
Yeterli ki…
ALBÜMLERİNİ BURDAN İNDİREBİLİRSİNİZ
