Neslican Tay kimdir

Savaştığı kansere baş tutan, yaşama sevinci ile insanların umudu olan, “Ben bir bacaktan çok daha fazlasıyım.” diyen ve çaban hiç vazgeçmeyen Demir Bayan Neslican Tay’ın hayat hikâyesidir…

Neslican, dünyadaki vaktini doldurdu. İnsan, vefat sözcüğünü gencecik, hayat dolu bir kıza yakıştıramıyor alışılmış. Beğenilen, her vefat de erken vefat. Evet, Neslican öldü. Ancak o kadar çok insanın kalbine dokundu, o kadar çok beşere umut, ışık oldu ki… Artık onun ölümsüz bir yanı da olduğunu söylememek olur mu hiç! İnsanların onu unutmayacağı, kanserle gayret eden her bireyin onun gayretinde hayat bulacağı gün üzere ortada değil mi? Neslican, sen gencecik yaşınla büyüttüğün kalbine ne kadar uzun bir hayat sığdırdığını fark ederek gittin, biliyorum. Dünyada eminim daha dokunacağın çok kalp, gerçekleştirmek istediğin çok hayalin vardı. Evet, vaktin bu kadarmış tahminen; fakat olsun! Sen ruhunda sonsuzluğu keşfettin…

Ruhun şad olsun çiçeğim!

Çocukluğu ve eğitim hayatı

Neslican, 14 Mart 1998’de, Bursa’da, Rizeli bir anne ve Manisalı bir babanın kızı olarak dünyaya geldi. Çok keyifli bir ailede doğmuş, kabına sığamayan, tabir yerindeyse hiperaktif bir çocuktu o. Bir gün hayat kıssasını anlatırken de söyleyeceği üzere, “Komşu çocukların ezeli rakibi”ydi…

Neslician’ın çocukluğu ve eğitim hayatı, annesinin memleketi Rize’de şekillendi. İlköğretim ve lise eğitimini Rize’de tamamlayacak; basketbol ve atletizmle ilgilenecek, hareketli ruhuna araçlar bulacaktı. 2016’da Fen Lisesi’nden mezun oldu. Hiperaktivitesi, tüm yaramaz ruhu bir yana, çalışkan bir öğrenciydi Neslican. Şimdi 19’unda hayat öyküsünü anlatmak için Ayşe Arman’a verdiği röportajda, Arman’ın “Fen lisesine girebilmek zor…” cümlesini karşılarken, üniversite hayallerini de şöyle anlatıyordu: “Valla bitirebilmek, girmekten daha zor! Lakin çok sevdim okulumu, aldığımız eğitimi. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık’a girmek istiyordum. Sıralamam makûs değildi; lakin ben tercih yapmamayı seçtim…”

Bu cümlenin devamında Neslican, hayat öyküsünü anlatılmaya paha kılan kanserden bahsediyordu: “O sırada hastalığım nüksetti. Lakin tekrar gireceğim imtihanlara ve İTÜ’ye girebilmek istiyorum. Çok da sıkı çalıştım aslında. Biraz da gerilim oldum. “Stres tetiklemiş olabilir!” diyorlar. Zira duygusal olarak zayıf olduğunuz vakitlerde kanser besleniyormuş…”

Neslican, kanser olduğunu öğrenecek ve hoş bir uğraşın içine girecekti artık. Üstelik bu savaşın içinde hayatından vazgeçmediği üzere eğitiminden de vazgeçmeyecekti. Neslican, Bahçeşehir Üniversitesi, Psikoloji Bölümü’nü kazandı ve eğitimini başlattı. Artık mimarlık hayalinden uzakta bir yerdeydi; lakin hayatı ile ilgili keşfettiği o denli şeyler vardı ki…

Kanserle birinci yüzleşme

Evet, Neslican aslında hiç de kötü sayılmayacak bir puan almıştı üniversite imtihanından; ancak o, daha güzelini istiyordu. Canla başla çalışıyordu. İşte bu sıralarda başladı bacağındaki o ağrılar. Daima spor yapan, hareketli bir yapısı olduğu için olsa gerek, tabipler pek ciddiye almadı. Kas ağrısı, yırtılması olabileceği düşünülüyordu. İmtihana hazırlanıyordu nihayetinde Neslican ve bu denli gerilim ortasında bu tıp şeyler olağandı. Hekimler haklı olsaydı, tahminen Neslican’ın sıradan bir hayatı olacaktı ve biz, onu hiç tanımayacaktık. Aslında sanırım hepimiz bunu dilerdik; hatta kendisi de. Ancak bir yandan bu süreç ona ne çok şey öğretecekti; ona ve bize! İşte bu, insan olmanın kekremsi yanıydı. Bir şey başımıza gelmeden hayatı sevmek, yaşamanın pahasını öğrenmek o denli çok kolay değildi…

Tabipler, Neslican’ın genç, hareketli, hayat dolu ruhuna yakıştıramamıştı tahminen; lakin bu ağrıların sebebi tümördü. Üstelik güçlü bir tümör! Teşduyguin konması 3 ay sürdü. Neslican, üniversite imtihanına 2 hafta kala öğrendi kanser olduğunu. Kanser teşduygui konduğunda tümör bacağını sarmış, kemiğini aşındırmış ve damarını tıkamıştı. Yani, geç kalınmıştı. Artık tümörün bacaktan cerrahi müdahale ile çıkartılmaya çalışılması, bacağı kaybetmek demekti. Böylelikle ağır bir Kemoterapi süreci başladı. Haftada 3 gün, her doz 8 saatten oluşan bu tedavi, bacaklarındaki ağrı ile birlikte, Neslican’ı meskene hapsetmişti. Neslican tümörle, tümör de Kemoterapi ile inatçı bir savaşa girdiler…

3 aylık Kemoterapi süreci

Neslican, bir anda her şeyin alt üst olmasıyla süratli ve ağrılı bir süreci yaşarken, arkadaşları da LYS’ye girmişlerdi. Hayata küsmek için çok sebebi vardı. Üstelik hakkı da vardı. Lakin Neslican, pes etmeyecek, ona moral vermesi gerekenlerin moral dayanak ünitesi olacaktı…

Kemoterapinin müthiş, beşere ağır gelen sonuçları vardı meğer. Bir gün saçları avuç avuç elinde alırken, bir öteki gün sudan bile midesi bulanıyordu. Ve bir diğer vahim gün ise, bir tabip karşısına geçip Neslican’a hiçbir vakit çocuğu olamayacağının yüksek olasılıklarından bahsediyordu. Duyduğu acı çok derindi. Neslican üzere hayat dolu, hayallerinin sonu olmayan bir genç kız için vazgeçmek, düşünsenize ne kadar kolay olurdu. Lakin o vazgeçmedi ve 2 yıl sürecek çok hoş bir uğraşa imza attı. Çıkıp milyonlara bu fecî hallerin derin acısı yerine, onlarla nasıl baş ettiğini anlattı. Bu gencecik kızın ağzından çıkan kelamlar, adeta birer hayat dersiydi…

Kanseri içselleştirmedi. Onu yok da saymadı; fakat gözünde de büyütmedi. Çok sağlıklı bir çocukluk geçirip, çok sağlıklı bir birinci gençlik yaşadıktan sonra o bile kanser olduysa, demek ki kanser olmak bu kadar kolaydı. Ve en kıymetlisi bu hayat olgusunu o denli hoş kavramıştı ki, her şey beşerler içindi. Tedx konuşmasında da vurguladığı üzere, “Neden ben? Neden ben?” diye kendini hırpalamadı; kansere seçilmişse, onu yenebilecek güçte olduğu içindi. Bu türlü düşünüyordu. Bunun için kendine kelam verdi; tüm bu tedavi süreci sonunda tümörü küçülse de, büyüse de onu güçsüz bırakmasına müsaade vermeyecekti. Evet, bunu başardı. Kanserin beynini ele geçirmesine hiçbir vakit müsaade vermedi. Beşerler ne düşünür diye başında bir el alem tabusu yaratmadan, maskesini, peruğunu takıp, makyajını yapıp en hoş haliyle çıktı sokağa. Kan bedelleri ayakta duramayacak kadar güçsüz olduğunu gösterdiği anlarda bile Neslican, tabiplerinin odasına dans ederek girdi. Tahminen hastaydı; lakin yaşama sevinci, her şeyin üstündeydi. Ve bunlar için ne ilaç kullandı ne de ruhsal dayanak gördü. “Çünkü ben her şeyi beynimde halletmiştim.” diyordu.

(Ameliyattan evvelki fotoğrafı)

Sol bacağını kaybetti

3 aylık Kemoterapiden sonra tümör, tedaviye olumlu karşılık vermiş, az da olsa küçülmüştü. Yeniden de bu, bacağının kurtarılabileceği manasına gelmiyordu. Bir sonraki adım olarak hekimler, Neslican’ın daha ağır bir Kemoterapi almasına karar verdi. Bu defa bu süreç 2 ay sürecekti…

Umudunu bir an olsun yitirmiyordu Neslican. Lakin azalması gereken ağrıları, daha da artmaya başlamış, bir şeylerin yolunda gitmediğini haber veriyordu. Tekrar girdiği kanser taraması, bu haberi doğruluyordu. Neslican’ın tümörü o kadar inatçı, o kadar savaşçıydı ki, en ağır Kemoterapiyi bile yenmişti. Bu defa hekimler Neslican’ın bacağını yitirme riskine karşın, tümörün cerrahi müdahale ile çıkartılmasına karar verdi. Aksi bir durumda durmak bilmez tümör, hayati bir organa sıçrar ve çıkartılamazsa, Neslican’ın hayatı tehlikeye girecekti…

Neslican’ın hayatının birinci dönüm noktası kanser olduğunu öğrendiği an ise, ikincisi de katiyetle ameliyat olduğu gündü, 20 Temmuz 2017. Elinde ruju ile bacağı ile son pozunu verdi. Ve Neslican tüm hayat bağı ve ışığı ile bunun bacağı ile olan son fotoğrafı olduğuna muhakkak inanmıyordu. Bacağı, onun bacağı olmaktan vazgeçmesin diye 5 ay, koskoca 5 ay Kemoterapi almış, tarifsiz acılardan geçmişti. İsyan etmedi, vazgeçmedi! Tüm hoşluğu ile ameliyat sedyesine uzandı. Ameliyat başlamadan evvel yaptığı son şey, bacaklarını, ayaklarını birbirine dokundurmak oldu. Uyandığında, bunun bacağına veda etmek manasına geldiğini kavrayacaktı. Sol bacağı, eşinden ayrılmadan evvel ona son bir sefer dokunmadan edememiş gibiydi…

Saat 16.00’da girdiği ameliyattan saat 18.30’da uyandı. Bu anı, “19 yılımın içindeki en makûs uyanıştı.” diye anlatacaktı. Duyduğu harikulade acı, tüm vücudunu sarmıştı ve yalnızca iki buçuk saat uyumuş olduğunu öğrendiğinde artık bacağının kendisinde olmadığını anladı. Gökyüzünden süratle yere düşen damlaların dolu tanesi olup toprağa süratle düşüşü üzere bir şeydi. Hala hayatta olduğu için toprağın kokusu süperdi; lakin dolu taneleri de vücudunu, ruhunu yaralıyordu. Bir hışımla pikeyi üzerinden attı ve bacağının olmayışını birinci kere gördü. Acıyı tüm hücrelerinde duygusediyordu ve bu duygusedişe kanserli hücreler de dahildi…

Aklına hamle eden yüzlerce sorunun esiri olmuştu. Bundan sonrası nasıl olurdu? Nasıl devam ederdi? Bacağı yokken nasıl yaşayacaktı? Bir iş bayanı olursa, hiç topuklu ayakkabı giyemeyecek miydi? Olur ya bir gün anne olabilirse, çocuklarının peşinden nasıl koşacaktı? Hem sonra toprak nasıl kabul edecekti onun yalnız bacağını? Neslican nasıl kabul edecekti onun öteki eşini bırakıp gidişini?  Sorular bu türlü uzayıp gidiyordu. Vakit geçip de sorularının yerini içinde bulunduğu durumun gerçekliği almaya başladığında, yükünün de hafiflediğini gördü. O, nihayetinde hayatta kalabilmek için bacağını feda bir genç kızdı. Öyleyse hayatının hakkını vermeliydi. Aynanın karşısına her geçişinde bunu düşündü, düşündü, düşündü… Yalnızlık, çaresizlik, eksiklik duygusine kapılıp üzüntüye boğulmaktansa, o açısı parlatıp tekrar hayat sevincine dönüştürdü. Düşülen vakitler olacaktı hayatta elbette, hala bir bacağı varken ayağa kalkma vaktiydi. “Kendimi bu türlü de sevmeliyim, bu türlü de kabul etmeliyim ve hayata karışmalıyım!” dedi…

Ironwoman yükleniyoooor

Ameliyattan 15 gün sonra hastaneye dikişlerini aldırmaya gitti. Orada, siyah bir poşetin içinde bacağını da teslim ettiler. Koşar adım yürümekten zevk alan bacağı, artık bir kütle halinde, Neslican otomobilde önde otururken onlarla birlikte bagajda geliyordu. Bu, bacağını kaybettiği birinci andan daha ağrı bir yük, daha ağır bir acı bıraktı yüreğine. Hayatının en berbat günü bu olsa gerekti. Daha evvel çok nadiren yaptığı bir şey yaptı ve çıkıp balkonda oturdu. Sonra bir kuş gördü orada. Bir işaret olarak algıladığı bir andı bu. Zira karşısında duran kuşun da sol ayağı yoktu ve gelip Neslican’ın karşısına konmuştu. Mucizeydi işte bu! Nasıl görmezden gelsindi artık? Evvel biraz bakıştılar, sonra kuş uçup gitti. Neslican’ın aklına, ruhuna en kıymetli şeyi büsbütün geri bırakmıştı bu an; yaşama sevincini. Kuş, pürüzünü engel görmeden uçuyordu. Evet, tahminen ayağı eksikse kanadı vardı; lakin olsun, Neslican da yapabilirdi. Çok değil, 2 gün sonra hazırlanıp dışarı çıktı; hiçbir şeye aldırmadan…

Şortunu giydi, çok hoş bir makyaj yaptı, değneklerini de alarak ailesine, alış veriş merkezine gitmek istediğini söyledi. Ailesi, ona AVM’nin kalabalık olduğunu, şortla rahatsız duygusedebileceğini söylüyordu. Meğer Neslican bunu bilhassa seçmişti. Bir defa kaçarsa, gizlenirse bunun daima bu türlü devam edeceğini biliyordu. Dimdik yürüyüp, endişelerinin üzerine gitmeliydi. O denli de yaptı. Acınacak halde olmadığını evvel kendisine söyledi. O kendine acımadığına nazaran, artık kimse ona acımayacaktı. “Hem acınacak ne vardı ki, beşerler bu türlü doğabiliyor; bacakları olmadan, tahminen kimi yetileri olmadan. Ya da sonradan kaybedebiliyorlarsa, bu neden acınacak bir şey olsun ki! Acınmamalı, ötekileştirilmemeli ve normalleşmeli bence.” diyordu. Neslican bu olağanlığı hayatında kendisi var etti…

Artık bir protezle bacağı varmış üzere olacaktı işte. Instagram’da bir fotoğrafı ile birlikte protezi için ölçüleri vermiş ve Ironwoman oluyorum diye duyurmuştu bunu: “O kadar hoş yaratılmışız ki! Bir şeyimiz eksildiğinde, bedenimiz o denli hoş geliştiriyor ki kendini, kapatıveriyor o eksiği! Birinci başlarda “Nasıl yürüyeceğim ben?” diyordum. Artık o değneklerle, yağmur, çamur demeden, koşar adım ilerliyorum. Protez için de gerekli olan buydu: Hareket ve kondüsyon. Bugün ölçülerimi verdim. Bakalım yeni bacağım nasıl olacak? Sonuçta yarım demirden olacak. Buna hazır mısınız? Ben Ironwoman oluyorum! Ironwoman yükleniyoooor…”

Kaybettiği bacağının yerine gelen protezi aslı üzere sevdi; onu sahiplendi. Her şeyin olağan olduğunu evvel kendisi kabul etmiş, var olanı yok saymamıştı. Bu birinci bakışta yok saymak üzere görülebilir, fakat değildi. Hala ömür devam ediyordu, Neslican da yalnızca yaşıyordu. Bunun için işte, hiç durmadı! Her gün koltuk değneklerini kaptığı üzere gezmelere gidiyordu. Bir arama “Bacaksız geldiiii!” diye çığlıklar atarak giriyor, kendisini evvel kendisi seviyordu…

Hayallerini, yaşama sevincini şu birkaç cümleyle ne de hoş anlatıyordu: “Kendimi eksik duygusetmiyordum ve eğlenebiliyordum. Zira ben eksik değilim! Tek bacaktan ibaret de değilim! Çok daha fazlasıyım, bir sürü hayalim var! … Kansere hayatımı bırakmıyorum. Hayatımın peşinden koşuyorum…”

Kanser akciğerinde yine nüksetti

Her şey yoluna girmişti. Bedeni kanserden temizlenmişti ki, bir sefer daha akciğerinde nüksetti; 25 Aralık 2017! Yeni yıl kutlama planları içindeydi ve yeni yıldan tek beklentisi sağlıktı. Artık yaşayarak deneyim etmişti ki, planlarımızı gerçekleştirmek için yalnızca sağlıklı olmaya gereksinimimiz vardı. “Demir bayan oldum!” dediği, yeni keşiflere yelken açtığı şu vakitte, kanseri aklına bile getirmiyordu. Lakin Neslican, sıhhat dilediği şu günlerde bir defa daha kanser olduğunu öğrendi. Akciğerinin sağ alt lobunda nüksetmişti. Birinci niyeti, çok şanslı olduğuydu. Evet, çok makus bir haber almıştı; lakin bu berbatlığın içindeki âlâ şeyi görebiliyordu artık. Tümör çıkarılabilir demekti. Demek ki bacağını bırakmak kadar ağır bir şey değildi. İşte bu şanstı! Yeniden karalar bağlamaktansa, yeni yıla bedenine takılmış borularla girse de, keyifli olmayı seçti. Mutsuz olmak için çok sebebi olabilirdi; ancak o, memnun olmak için var olan bir sürü sebebe sarılmayı tercih etti. Çok sevdiği kusursuz bir ailesi ve kalbine dokunduğu, kendisinin kalbine dokunan, ulaşabildiği beşerler vardı. Neden memnun olmayı seçmesindi ki! Küçük sevinçleri ile büyük mutluluklar yaşamayı çok istiyordu.

Akciğerindeki o tümör çıkarıldı. Daha sonra kanseri küçük bir hapla denetim edilmeye başladı. Kemoterapiyi alt eden tümörünün bu küçük hapla ne kadar denetim edileceğini bilmiyordu ve diyordu ki: “Ne kadar vaktim kaldı bilmiyorum; ancak siz de bilmiyorsunuz. Hiçbirimiz ne kadar vaktimizin kaldığını bilmeden yaşıyoruz. O vakit en hoş formda yaşamalıyız.”

Benim için sol bacağınızı sevin

Neslican, tüm karanlıklarından çıktığı aydınlık yerden sesleniyordu; “Yapabilirsin!” diyordu. Tedx konuşmasında onunla bütünleşen kelamlardan birini şöyle sığdırmıştı cümlelerine:

“Bana bakın! Ben iki kanser atlattım, bacağımı kaybettim; lakin hiçbir vakit yaşama sevincimi, yaşama umudumu kaybetmedim. Zira hayat her vakit yaşamaya bedel; ben bunu çok yeterli biliyorum. Ve bir misyona sahibim. Bugün bunun için buradayım; ailedeki en sağlıklı bireylerin bile kanser olabileceğini anlatmak için. Hayatında hareket etmeden duramayan bir insanın bile bacağını kaybettiğinde hayata tutunabileceğini, demir bacaklı bayanların bile gururla etek giyebileceğini göstermek için bugün buradayım. Herkes kanser olabilir, herkes engelli olabilir klişesinin ardına sığınarak söylemiyorum hiçbirini. Şahsen yaşamış biri olarak konuşuyorum. Bana bakın, âlâ bakın! “Şükürler olsun ki bacağım var!”dan çok daha fazla şey tabir ediyorum. Çabama kulak verin. Dünyam başıma yıkıldığındaki umudumu düşünün ve harekete geçin! Osho’nun söylediği üzere: “Karanlık olmadan yıldızları göremez insan!” 19. yaşının tamamında yıldızları izleyen bir kız söylüyor bunu. Kendi yıldızlarınızı keşfetmek için karanlığı beklemeyin. Hayatınızı sevin! Kendinizi sevin! Vücudunuzu sevin! Ruhunuz diğer vücut bulmayacak. Saçlarınızı, kilonuzu,  uzunluğunuzu sevin. Benim için sol bacağınızı da sevin!”

Ve insanların kalbine dokunmanın hayatında ne kadar değerli olduğundan bahsediyordu Neslican. Toplumsal medyada çokça beşere ulaştıktan sonra sokakta karşılaştıklarında neden sol bacağının kendisinden gittiğini anlamıştı. Üniversite imtihanını kazanıp enfes bir meslekle hayatına devam etse, bu kadar memnun ve bir şeyler yaptığından emin bulamayacağından emindi artık kendini…

Ve yine

İkinci sefer nükseden ve tekrar kazanılan savaştan sonra bir kere daha yaşadı tıpkı şeyleri Neslican. Kanseri üçüncü kere de yenmişti ki, dördüncüsü de geldi. Neslican bir görüntü ile yaşamak istediğini, bunun için savaşacağını anlattı. Yenilirse de savaşırken yenilecekti. Görüntüde şunları söylüyordu, hala gülümseyen hoş yüzüyle:

“Bu yaşadığım kaçıncı nüks ya da metastaz sayamıyorum. Ciğerlerim esasen berbat durumdalar. Benim tümörün en âlâ Kemoterapi ile durdurulabiliyormuş. O yüzden kemoterapi almaya başlayacağım. Bunu kabul etmem çok sıkıntı oldu. Zira sahiden iyileşeceğime çok inanıyorum. İyileşmeyeceğime bir gün bile düşünmüyorum; fakat güzelleşirken bu kadar acılı olması beni çok yıpratıyor. Saçlarımı kaybetmek, hayat kalitemin düşmesi, özgürlüğüm vesaire Kemoterapinin getirdiği bir sürü acı şey var maalesef. Bunları yaşamak nitekim istemiyorum; lakin onunla savaşmak için, bu hayatta kalmak için bunu yapmam gerekiyorsa Kemoterapiye alacağım ve o formda devam edeceğim. Konuştuğumda bile sesim gidiyor zati. Bir ciğerim resmen çalışmıyor tümörler yüzünden. ‘Bu kadar ileriye gidemezsin. 2 adım attığımda nefesimi kesemezsin. Sen nesin, kimsin de benim bedenimi, benim hayatım bu kadar etkiliyorsun. Madem beni bu kadar etkiliyorsun alıyoruz Kemoterapiyi ve paşa paşa seni öldürüyoruz’ dedim. Zira bunu yapmak zorundayım, savaşmak zorundayım, onu yenmek zorundayım. Zira nitekim bu hayatta kalmak istiyorum. Çok acılı olacak tekrar bir sürü şey yaşayacağım hiç umurumda değil ben hayatta kalmayı, yaşamayı çok fazla istiyorum. Bunun için ne gerekiyorsa yapacağım. Ben ağlarken çok berbat oluyorum benim gözyaşım akmamalı.”

Neslican, çaban çok hoştu çiçeğim

Evet, biyografilerin en sevmediğim kısmı. Artık biliyorum ki, Neslican yenildi vs üzere telaffuzlar istemiyordu. Güzel, ben de yenildiğini düşünmüyorum ya! Evet, Neslican tedavi sırasında yaşanan çoklu organ yetmezliği sonucu hayata gözlerini kapadı. Hastane şu bilgilendirme ile haberi duyurdu:

“Neslican Tay kızımız 6 Eylül 2019 tarihinde uzun müddettir uğraş ettiği “yaygın tutulum yapmış malign mezenşimal tümör”e bağlı artmış olan semptomları nedeniyle hastanemize müracaat etmişti. Durumunun ağırlaşması üzerine 15 Eylül Cumartesi günü ağır bakıma alınmıştı. Fakat süreç içerisinde gelişen çoklu organ yetmezliği nedeniyle 20.09.2019 saat 21.20 de kendisini kaybettik. Allah’tan rahmet tüm sevenlerine sabırlar dileriz.”

Neslican’ın vasiyetini ise, dayısı Ömer Yazıcı duyurdu: “Bu süreçte bizi bırakmayan, yanımızda olan herkese teşekkür ediyorum. Neslican’ı dün gece kaybettik. Lakin Neslican’ın vücudunu kaybettik. Neslican’ın ruhu ve başlattığı savaş, başlattığı çabayı miras olarak, vasiyet olarak kabul ettik. Bu mevzuda Türkiye’deki bu hastalıkla gayret eden bütün herkese vermiş olduğu umudu ayakta tutmak için Neslican’ın ruhunu yaşatacağız. Neslican’ın bize bırakmış olduğu çabanın mirasını yaşatacağız. Neslican, bıkmadı, bırakmadı, salmadı tahminen onun yerinde bizler olsaydık çok daha erken pes ederdik. Bu hastalıkla, bu illetle çaba eden herkese şu bildirisi verdi. ‘Bırakmayın, savaşmayı bırakmayın lütfen bırakmayın.’ Bunu ben bütün süreci birinci dereceden yaşayan dayısı olarak söylüyorum. Lütfen Neslican’ın umut olduğu bütün hastalar, bütün beşerler lütfen gayretinizi bırakmayın. Neslican’ın ruhunu bu biçimde yaşatacağız inşallah. Birazdan gideceğiz. Neslican’ın annesinin ve kendisinin istediği bir şey vardı. Biz iki sene evvel, Neslican’ın bacağını kestiğimiz vakit bacağını bırakmamıştık hastanede. Onu memleketimizde, Rize’de gömmüştük. Cenazesini de bacağının yanına, vücudunu bütünleştireceğiz orada. Cenazesi Rize’de olacak. Yarın Rize Kıyı Camii’nde öğleden sonra cenaze namazını kılıp aile kabristanımıza defnedeceğiz. Birazdan Rize’ye yanlışsız hareket edeceğiz.”

Canım Neslican, sen hayata veda ederken bile vazgeçmeden insanların, kanserle savaşan herkesin ruhuna ışık olmaya devam ettin. Allah rahmet eylesin! Ailene sabır versin!

Şöyle bir paylaşımın çıkmıştı karşıma: “Kardeşim yaşında bir arkadaşımın vefat haberini aldım onkoloji koridorunda. Herkes dayanamadı, gücü yetmedi, bilmem ne. Güya kanserin ne olduğundan, çektiği acıdan haberleri varmış üzere. ‘Mücadelesi çok güzeldi!’ diyeceksiniz; dayanamadı değil! Hoş uyu Taner’im, çaban çok hoştu.”

Sen çok olmuş seni nasıl uğurlamamızı istediğini söyleyeli… Öyleyse tüm kalbimle diyorum ki: Neslican, çaban çok hoştu çiçeğim!

Gülen yüzü, gayretten hayata veda ederken bile vazgeçmeyen ruhu ile bir Neslican Tay geçti bu dünyadan…

Güzel ki…

Damla Karakuş

Not: Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: