Sayın Parıltı kimdir

Yeşilçam’ın en parlak birinci yıldızı, sinemanın en çok ağlayan, ağlatan yüzü, Müslüm Gürses ile tanıştıktan sonra bir defa bile isimleri başka yazılmayan aşkın modülü, Saygıdeğer Nur’un hayat hikâyesidir…

Mevt haberini aldığım andan beri “Muhterem Işık kimdir?” evrakım açık bilgisayarımda. Gidip gelip, okuyup araştırıp daima yazdım. 3 gün geçti ve artık geceyi tamamlarken yazıyorum bu girişi. Virüsle boğuştuğumuz bugünlerde bir aşk kıssası yazmak uygun geldi, evet; lakin madalyonun öteki birçok yüzünde ülkenin gerçekleri de gizliydi. 12 yaşında tecavüze uğrayan ve utancından okula gidemeyen, sonraki iki yılı anne bildiği teyzesinin ikinci kocasının tacizlerine direnerek geçiren bir çocukluk, genç kızlık vardı o yüzde. Bir gün yolu Müslüm Baba ile kesişene kadar çok acı çekti. Aslında onunlayken de canı yandı; lakin travmalarıyla yüzleşmesini bilen bir bayan olup, bu aşkın şifasını belirli ki benzeri acılardan geçip gelmiş Müslüm Baba’ya da ulaştırdı. Şöhretin en tepesini de gördü, bir simit alacak parasının kalmadığı günleri de…

Çok şey sorguladığım, sorguladığımız şu günlerde, ne çok şeyi gözden geçirdim. Ne çok sorum var tekrar beynimde dolanan…

Artık en çok düzgün şeylere gereksinimim olduğundan, aşkın yaşayan, gerçek yüzünden bakmak istiyorum o madalyona. Saygıdeğer Işık, Müslüm Baba öldüğünde iki kişilik mezar aldığından bahsederken şöyle demişti:

“Ne hoş bir şey, kemiklerimiz birlikte çürüyecek. Benim için ‘Sevdiğine gitti.’ diyecekler.”

Artık işte, madalyonun bu yüzünde, sevdiğine giden Sayın Parıltı var…

Ruhu şad olsun!

NOT: 

Çocukluğu

Muhterem’in annesi Şira, Eski Yugoslavya’da, şimdinin Makedonya hudutları içinde olan Anlamstır kentinde bir genç kızdı; okul vaktinde bir Hocasına gönlünü kaptırmıştı. Lakin bu adamın, evli-çocuklu olduğundan, onunla gönül eğlendirdiğinden habersizdi. Başında kavak yelleri esiyordu genç kızın, âşık olmuştu. Saygıdeğer yıllar sonra bir röportajında bu olaydan bahsederken, “Kim olsa o yaşta âşık olur.” diyordu. Anneciği 16 yaşındaydı ve sonunda gebe kalmıştı işte. Âşık olduğu adam, bunu söylediğinde, ona sırtını döndü. Yanlış bir adamın aşkı, onu felakete sürüklüyordu…

Şira, bir başına kalmış, ölesiye bir kaygının içindeydi. Esasen sonu da buydu ya… Yapayalnız kalmıştı. Kimseye söyleyemeyeceği bu gerçeği, bir arkadaşı ile paylaştı. Vakit da geçiyordu bir yandan. Hamilelik ilerliyordu. Arkadaşına söylemese tahminen bir ihtimal bir tahlil bulur muydu bilinmez; ancak arkadaşı bu sırrı tutamamıştı. Ailesi de öğrenince, babasını Kosova’dan çağırdılar. Hocası, yani bebeğin babası da bu sırada ortalardan kayboldu.

Babası gelir gelmez soluğu adamın meskeninde aldı. Hesap sormalıydı; fakat karşısına yanında çocuğuyla bir bayan çıktı ve “Eşim yok!” dedi. Sanki bayan her şeyden haberdar mıydı, bilemedi. Esasen bunu düşünecek kadar sakin de değildi. Öfkeden köpürüyordu. Hırsını alamayınca kızının yanına geldi ve onu kolundan tuttuğu üzere “Doğum yapana kadar burada kalacaksın!” diyerek konutun alt katındaki şarap mahzenine kapattı. Bir penceresi bile olmayan, hava almayan, buz üzere bu yerde Şira’nın sıkıntısı, asıl artık başlıyordu. Ablaları Şira’ya zımnî bilinmeyen yemek, su verebilmek için fırsat kolluyordu. Genç kızın diğer da boğazından bir yudum su, bir lokma ekmek geçmesi mümkün değildi zaten…

1932 yılbaşı gecesi, altı ayı doldurmak üzereyken Şira’nın sancısı tuttu. Çığlıkları mahzenin duvarına çarpıp çarpıp kulaklarını çınlatıyordu. Sofrada içi elvermeyen ablası Şivga, şarap alma mazeretiyle Şira’yı denetim etmek için mahzene indi.  Ablası geldiğinde, Şira çoktan doğum yapmıştı. Acılar, çığlıklar içinde bir kız çocuğu dünyaya getirmişti. Çabucak Ebe Raziye’ye haber ettiler. Şira, oracıkta can vermişti. Babası, ebeye bebeği işaret ederek, “Al bunu, karların ortasına bırak.” dedi. Sesinde hala öfke vardı. Bu denli vakit bir an olsun dinmemişti. Artık küçücük bebeği, “Hayvanlar yesin.” diye ekleyerek mevte terk ediyordu. Kadıncağız biçare, bebeği alıp bir Türk mescidine götürdü. Merdivenin başına bıraktı. Namaz kılmaya gelecek cemaat görür diye umuyordu. Bırakıp gidemedi Ebe Raziye, karşı konutun bahçesine saklandı. Bebeğin üzerini kar giderek örtüyordu. Kimse de fark etmemişti. Daha fazla dayanamadı, gidip bebeği aldı. Kalbi dayanmamıştı şu el kadar bebeğin daha doğar doğmaz yaşadığına. Aldı, meskenine götürdü. En azından birkaç gün bakar, bu sırada ne yapacağını düşünürdü…

Anlamstır’dan tanıdığı Havva geldi Raziye’nin aklına. Dul bir bayandı ve o da bebeğini üç aylıkken yitirmişti. Hayatta beşerler birbirlerinin eksik yanlarını bu türlü tamamlıyordu demek. Havva, biraz para karşılığında aldı bebeği. Kaybettiği yavrusunun yerine sevecekti onu. Teyzesi, Raziye’ye “Bebeği kime teslim ettiysen söyle, ismini Olga koysun.” diye tembihlediğinden bebeğin ismi Olga oldu. Aslında teyzesi o denli çok istiyordu ki Olga’ya kendisi baksın. Kaybettiği kardeşinden geriye bir tek o kalmıştı. Ancak olmazdı. Çatışmalı günlerdi. Yugoslav hükümetinin Müslümanlara yaptığı baskılardan Anlamstır Türkleri de nasibini alıyordu. Onun bitmesini bekliyordu. Lakin bitmeyecekti. 1938’de göçler başlayınca iki teyze de yola çıkıp Türkiye’ye, Tekirdağ’a geldiler. Göç yolunda tanıştıkları iki Türk ile evlendiler. Böylelikle isimleri Şevkiye ve Bedriye olmuş, yoksulluk da başlamıştı. Hiçbir şey kolay değildi; lakin artık daha da güç olacaktı. Meğer Kosova’da değişik bir hayatları vardı. Olga’nın büyükbabasının bir kumaş fabrikası vardı. Halleri vakitleri yerindeydi. Lakin beşerler tarafından da pek sevilmezdi. Artık kızları aslında bilmediği bir zorluk bekliyordu…

Bu sıralarda Havva da öldü. Olga da küçücük haliyle tekrar dünyada yalnız kalmıştı. Şevkiye teyzesi, onu yanına alacaktı bu sefer. Türkiye’ye kaçak soktular minik Olga’yı. II. Dünya Savaşı’nın dehşet saçan yüzünde, bir kamyonda gizlice İstanbul’a kaçırıldı. Bu sırada Eyüp’e yerleşmişlerdi. Olga hiç konuşmuyordu. Doğduğu birinci günden beri ömrün tüm yükü güya kalbinin bir odacığına yerleşmiş, vücudunu esir almıştı. Sonra teyzesinin Mehmet ismini verdikleri bir oğlu oldu; kardeşi vardı artık. Lakin bu kere de teyzesinin kocası öldü. “Tek başına bayan, hem gavur! Yalnız kalmasın.” dediler, tekrar evlendi. Vakit onlar için pek kolay akmıyordu.

Olga’nın küçük kalbi, tahminen bu kadar zannediyordu. Zira bu kadarı da çok ağırdı küçük vücudu için. Halbuki daha ismi da dahil olmak üzere çok şey değişecekti. Sıkıntı günler kapıdaydı; şimdi daha hoşları ile karşılaşacağını bilmeyen bir küçük çocuktu yalnızca. Yıllar sonra bugünleri anlatırken şöyle diyordu: “Ben dünyaya doğmakla kusur yapmışım yahut beni doğuran kusur yapmış.” Yalnızca yaşarken değil, geçmişe dönüp anarken de zordu. Babası olacak adamın bir fotoğrafını bile görmemişti. Merak da etmemişti. Daha 16’sında gencecik anneciğinin onun yüzünden ölüşünü, ona palavra söyleyişini, sahip çıkmayışını affedemiyordu.

Hiç affetmeyecekti…

Okulu bitiremedi

Okula başlayacaktı artık Olga; ancak bir baş kağıdı olmadan olmazdı. Muhtar çözdü bu işi. 1930’da ölen Keşanlı Kamber Hasan Kısa’nın ismini yazdılar baba hanesine. Ve ismi da Sayın olarak değişti. O, artık Olga değil, Saygıdeğer Kısa’ydı. Bir yandan büyümüş duygusetti Saygıdeğer. Bir yandan da yeni bir hayat onu bekliyordu. Okula başlayacaktı.

İlköğrenimi için Eyüp 36. İlkokulu’na kaydoldu. Okulu çok seviyordu; ancak çok sessizdi. Öteki öğrenciler onu ya ‘Dilsiz’ ya da ‘Gavur’ diye çağırıyordu. Ortaokulda onu herkese karşı koruyan bir Hakkı Öğretmen’i vardı, en çok onu seviyordu. Dersleri de üzücü değildi. Ne kadar sevse de okulu bitiremeyecekti…

“Henüz 12 yaşındaydım ve evet, tecavüze uğradım”

Bir Pazar günüydü. Teyzesinin Rami’de, gecekondu mahallesinde oturan bir arkadaşına misafirliğe gittiler. Çocuklarla sokakta saklambaç oynuyordu. Bir yanı inşaat bölgesiydi buranın. İnşa edilmekte olan duvara yüzünü dönüp saymaya başladı Sayın. Birkaç sayı ilerlemişti ki, bir sessizlik oldu. Ürperdi. Yavaşça ardını döndüğünde karşısında onun yanında dev sayılacak bir adam duruyordu. Çok vakit tüm sustuklarıyla bağıracaktı ki, yüzüne inen sert bir tokattan sonra süratle ağzını kapadı. Her şey bir anlık, tek çırpınışlık ve sertti.

Yıllar sonra bu anı, “Henüz 12 yaşındaydım ve evet, tecavüze uğradım… Bütün aileler çocuklarına dikkat etmeli. Gün oluyor dalıyorlar, çocuklar dışarıda oynuyor, neredeler, başlarına ne geldi haberleri olmuyor.” diye anlatacaktı…

Balat Hastanesi’nde gözlerini açtığında aklında kalan tek şey dehşet ve acıydı. Herhalde başını çarpmış olacak ki, başında bir ağrı vardı. Onu, gecekonduları için toprak almaya gelen bayanlar bulmuştu baygın halde. Bu anın acısını da, utancını da silemedi Saygıdeğer. Kendine geldiğinde çok utanıyordu. Okul hayatı da bitti. Zira “Eyüp’te bir kız çocuğuna tecavüz edildi.” diye bir gazeteye manşet olmuştu. Ne kadar çok istese de bir daha utancından okula gidemedi…

Yalnızca okul değil, günlük ömrü da ilerlemedi bir müddet. Erkeklerden nefret ediyordu. Hem korkuyor, hem de garip geliyordu. Natürel yaş aldıkça insan üzerinden çocukluğun getirdiği ağır endişeli halleri de atıyordu. Lakin tekrar de bu yol da kolay yürünmedi…

(Müslüm Gürses ile)

Annesiyle hayat gayreti

Teyzesine anne diyordu. Onu anne kabul edip ilerledi. Tecavüzden sonra zati alt üst olan psikolojisine bir de teyzesinin ikinci kocası eklenmişti. Daima sarhoştu adam. Annesi de çalışıyordu. Annesi işe gidince Muhterem’e saldırıyordu. Sonra tacizlere başladı. Edep yerlerini gösteriyordu kıza. Bu zulüm 13-14 yaşlarına kadar devam etti. Bir gün artık tecavüze kalkıştığında annesi kurtardı onu ve adamı kapı dışarı etti. İşte o gün, birinci sefer yalnızlık duygusi silindi Muhterem’in gölgesinden. Annesine hayatını adadı…

Sayın, 14 yaşındaydı. Eyüp’te bir dokuma fabrikasında çalışmaya başladı. Annesiyle omuz omuza verdiler. Kolay değildi. Lakin aslında ne vakit kolay olmuştu ki…

Beyoğlu’nu birinci keşif

Mahallelerinde bir Yıldız Abla vardı Muhterem’lerin. Sahneye çıkıyordu. Çok hoş elbiseleri vardı. Ne kadar elbisesi varsa ipe asar, gösteriş yapardı. Sayın, Yıldız Abla’dan alamazdı gözlerini. Bir gün dayanamadı ve sordu: “Yıldız Abla, bunları nereden aldın?” Öylesine merak ediyordu ki! Onun için bu elbiseler hayal üzereydi. Yıldız Abla, “Gel seni de Beyoğlu’na götüreyim.” dediğinde çok farklı bir his duygusetti Saygıdeğer: Heyecan. Evet, heyecan. Gecekondudan ve Eyüp Sultan’dan öbür bir yere gitmemişti ki! Bir hayalin içindeydi sanki…

Beyoğlu’na vardıklarında bir öbür dünyaya gelmiş üzereydi. Binalar, güya o baktıkça daha da yükseliyordu. Büyülenmiş üzereydi. Üzerinde okul önlüğü vardı. Aslında diğer da giyecek bir şeyi yoktu. Beyoğlu’nu birinci defa görüşünü, kendini buraya ilişkin duygusedişini hiç unutmayacaktı. Ve buraya ikinci kere geldiklerinde hayatı değişecekti…

Dönüm noktası

Beyoğlu’na ikinci kere mahalleden ve birebir vakitte okuldan arkadaşı Zeren ile gitti Sayın. Birincisi kadar mecnun bir merakı yoktu. Yani en azından merak ettiği Beyoğlu’nun kendisi değildi. Daha çok ‘Ben burayı esasen biliyorum.’ duygusiyatını yaşıyordu büyük büyük. Bir yandan da değişik bir heyecanı vardı. Bugünün hayatının değişeceği o gündü…

Gazetede “Artist aranıyor.” diye bir ilan görmüştü Saygıdeğer. Arkadaşıyla otobüse binip, Beyoğlu’na gittiler. Ağa Camii önünde karşılaştıkları bir adam, şöyle bir süzdü Muhterem’in genç yüzünü. Bir sağına bir soluna baktı ve “Çok hoş burnunuz var.” dedi. Korkmuştu Saygıdeğer. Hafızasının çağırdığı çok taze anılar vardı. Kaçırılacağını bile düşünmüştü. Bir yandan da kalbini uçuran heyecanın karşısında öylece duruyordu. Adam, “Ben sanatçıyım, senaryom var.” diye kelama başladığında, kalbinin sesini dinlemeye karar verdi. Onu keşfeden kişi, Beyoğlu’nda inzibat subayı olan, sonradan da Sinema San Vakfı Lideri olacak olan Ümit Utku idi.

Sonraki gün hazırlandı ve bu defa tek başına çıkıp sinema şirketine gitti. Ve o gün sinemalarda oynamaya başladı…

(Üç Arkadaş filminden)

Sinemaya birinci adım

1950’lerin başıydı ve Sayın, birinci sinema teklifini Muharrem Gürses’ten aldı. 1951’de, Yıldızlar Revüsü sinemasında figüran olarak sinemaya birinci adımını attı. İkinci kere kamera karşısına geçtiğinde ise, 1952’de, direktör koltuğunda Osman Seden’in oturduğu ‘Kanun Namına’ filmindeydi. Bu sinemalarda ‘Aysel Utku’ ismi ile yer aldı. Lakin daha sonra Ümit Utku’nun da teklifiyle ‘Muhterem Nur’ ismi ile sinemada yer almaya başladı. Yakın vakitte onu bir şöhret seyahati bekliyordu…

Birinci kere ‘Boş Beşik’ sinemasında başrol aldı. 1958’de, Memduh Ün’ün yönettiği, Fikret Hakan, Semih Serezli ve Salih Tozan ile başrolleri paylaştığı ‘Üç Arkadaş’ sineması ise, Muhterem’i yıldızlığa taşıdı. Bu sinemada, kör bir genç kızı canlandırmıştı. Yetenekliydi. Naif bir hoşluğu vardı. Çok seviliyordu. Sinema tutkunlarının gönlünü kazanmıştı. Türk sinemasının en ehil uzmanlarından biri olan Agâh Özgüç’ün de yaptığı bir kıyaslamayı örneklemek gerekirse, lakin şu an hepimizin manasını bildiği Türkan Şoray sevgisiyle karşılaştırılabilirdi. Özgüç bu durumu şu tabirlerle belirtiyordu:

“Bugün o mertebeye Türkân bile erişemedi. Sultan oldu; lakin Muhterem’in gördüğü sevgiyi göremedi.”

Sayın Parıltı, Türk sinemasının ünü ülkeye yayılmış birinci ve gerçek starı olarak ismini altın harflerle yazdırmıştı. Sinemalarda daha çok ezilen, yok sayılan bayan tiplemeleriyle yer aldı ve tanındı. Aslında hayatından kesitler oynuyordu. O, Yeşilçam’ın en çok ağlayan, en çok ağlatan bayanıydı. Sinemaları geliri rekorları kırıyordu…

İşte bu türlü tarifli bir şöhretin içindeydi Saygıdeğer. Lakin dengelerin şaştığı anlar da gelecekti…

(Üç Arkadaş filminden)

Memduh Ün ile bağı

Yeşilçam’ın yıldızlarını keşfeden direktör olarak bilinen Memduh Ün ile kesişti Muhterem’in yolu. 10, 11 kadar sinemada başrol oynadı ve birlikte çalıştılar. Ortalarında bir bağ de başladı bu süreçte. Bir yandan akıl hocası da olmuştu Muhterem’in. Hırpalayan, kıskanan, hırslanan bir tarafı de vardı. ‘Benden ayrılırsan düşersin” diye telkinlerde bulunuyordu. Bu zaanlam kadar sürüklendiği hayat gözünde canlanıyordu Muhterem’in ve korkuyordu. Şöhreti elinden kayıp giderse diye çok korkuyordu. “Bugünkü kadar kolay da değildi şöhret olmak. Bizim okulumuz yoktu. Annem para biriktiriyordu. Mesleğim hem kolay hem zevkliydi. Âşık oldum mesleğime. O bitti mi ben biterim diye düşünüyordum.” halinde anlatacaktı yıllar sonra bu kaygıyı bir röportajda.

‘Funda’ sinemasında oynuyordu. Memduh Ün onu, Ahmet Mekin’den, Kenan Pars’tan kıskandı. Çok hırpalıyordu Muhterem’i. Saçının içinden bir tutam kesiyordu mesela. Kıskançlığının hırsını bu türlü çıkarıyordu. O kadar rahatsız ediyordu ki, artık nefret ediyordu Saygıdeğer. Son sineması çekecekleri sırada artık daha fazla dayanamayacağını düşünüyordu; “Bu bitsin, ayrılalım.” dedi. Eresi gün takımda değildi. Artık korkusunu aşmıştı bu durum belirli ki, canını daha fazla yaksın istemiyordu. “Niye beni çıkardın?” diye sordu; “Fatma’yı (Girik) alacağız.” Diye yanıtladı onu Memduh Ün.

Yıllar sonraki röportajında şöyle anlatmaya devam ediyordu: “’İyi!’ dedim. Zati yalnız kalmayı dört gözle bekliyordum. Ayrıldık.”

Evlenmeyi hiç düşünmedi ama…

Evet, şöhretiyle evliydi aslında o. Evlenmeyi hiç düşünmemişti; fakat evlendi. Üstelik bir aşk evliliği de değildi. Sinema sakin vakitlerini yaşıyordu. Herkes reklam peşinde koşuyordu. Artist Dergisi’nden Recep Ekicigil de Muhterem’e bir reklam teklifiyle geldi. Evlenebilirdi, böylelikle dergiye katemiz olurdu. Bundan daha düzgün bir reklam düşünülemez üzereydi. Işın Kaan Köseoğlu ile yedek subay olarak vazifeli olduğu Kars’ta evlendiler. Kendine bir türlü inanamıyordu; lakin o, artık evli bir bayandı. Karı koca hayatları hiç olmadı, tekrar de bilinen buydu. Sayın, meşhur bir artistti. Kars’ta onu el üstünde karşıladılar. Vakitle onu sevebilir miyim müşahedeleri de yaptı tahminen; fakat onu, tam bir varlık budalası olarak tanımlayabilirdi lakin. Ailesi çok düzgündü; lakin onun bu halinden hiç hoşlanmıyordu. Çok küstahtı ve daima içen tarafıyla ona çocukluğunu hatırlatıyordu. Sarhoş eniştesinin başına bela halleri güya daima gözünün önündeydi. Sürdüremeyeceğini biliyordu. Bir sinema çekimi için İstanbul’a geldiğinde, bir daha geri dönmedi.

Yıl 1963’tü…

Şöhretini yavaş yavaş yitirdi

Sayın, kısa müddette başroller almış, çok süratli şöhret olmuştu. Etrafında hayranları, kazandığı para, onu birçok sanatkarın düştüğü yanlışa düşürmüş, korkusuzca para harcamıştı. Bu şöhret daima sürüp masraf sanıyordu. Fakat artık o şöhreti yavaş yavaş yitiriyordu…

1965’te sinema çalışmalarını azaltarak dansöz olarak sahneye çıkmaya başlamıştı. 1967’de ise, artık sahnede müzik söylüyordu. Maddi badireleriyle giderek başa çıkamaz hale gelmişti. Ödeyemediği borçları, onun 1967 Mart’ında 10 gün mahpusa bile mahkûm etti.

70’lerde, daha çok küçük gazinolarda ya da turne gruplarında müziklerini söyledi. Tekrar sinemaya dönecek, 2002’ye kadar yer almaya devam edecekti…

1972’de, bir bayram gününü şöyle anlatıyordu: “Bir bayram günü, herkes bayram yaparken, ben bir simit bile alamayacak kadar parasızdım.”

Müslüm Gürses ile aşkları

“Ben çok enayiyim.” diyordu Saygıdeğer yıllar sonraki röportajında. Bir gün Müslüm Gürses ile tanışana kadar hayatına girmiş tüm erkekleri, hayatının en büyük yükleri olarak karşılıyordu. Kendinde de yanılgı görüyordu. Merhametli biriydi ve karşısında süklüm püklüm olan kim olsa, sevmese de üzülüyordu. Lakin karşısındaki de kurnaz çıktıkça yükü ağırlaşıyordu…

Saygıdeğer, 1982’de çıktığı Malatya turnesi sırasında tanıştı hayatının aşkı Müslüm ile. Meğer Müslüm, şimdi onunla yüz yüze tanışmadan evvel bile hayrandı Muhterem’e; âşıktı. Malatya turnesinde Ramazan eğlencelerinde sahnede olan isimlerden biriydi Sayın. “Bir Garip Yolcu” müziğini okuyarak çıkıyordu sahneye. Fakat tıpkı takımdan bir öbür bayan, kıskançlık edip Müslüm’e, “Söyle, o müzikle çıkmasın, ben çıkacağım.” demişti. Müslüm, bunu gelip söyledi; lakin Sayın de kabul etmedi. Sahnelere birinci çıkış müziğiydi bu ve çok alkış alıyordu. Kabul etmeyince bu defa Müslüm sonlandı ve Muhterem’in üzerine yürüdü. O da, “Terbiyesiz!” diye çıkıştı ve o anda, Müslüm’ün tokası, Muhterem’in yüzünde patladı. Öylece, birden… Saygıdeğer, bu anı yıllar sonra bir röportajında şöyle tamamlıyordu: “Sonra kusurunu anladı alışılmış. Özür diledi. ‘Büyük aşklar arbedeyle başlar’ derler ya. Bizimki biraz o denli oldu işte.”

Müslüm şimdi sıradan bir gençken Saygıdeğer, şöhret günlerini yaşıyordu. Bir gün birbirlerine hayat arkadaşı olduklarında, “Adana’da onun sinemalarını hiç kaçırmazdım. Platonik olarak seviyordum. Onu görmek düş üzere bir şeydi o vakitler.” diye anacaktı bugünleri…

Saygıdeğer ise, Müslüm’ün müziklerini dinliyordu. Birbirlerinin ruh eşiydi; fakat şimdi farkında değillerdi. Sayın de bugünleri anarken, şöyle diyordu: “Kendisini hiç tanımıyordum. ‘Ben İnsan Değil miyim’ diye bir müziği vardı, dinleyip dinleyip ağlıyordum; lakin sahibini bilmiyordum. Yalnızca hoş bir müzik diye dinliyordum.”

Nihayet tanıştılar. Saygıdeğer, 41 yaşındaydı, Müslüm’den tam 21 yaş büyüktü ve mesleğinin en sönük devrini yaşıyordu. Müslüm ise, en parlak günlerindeydi. Çok gençti ve karşısında hayran olduğu bayan duruyordu. “Bir bayan tanıdım, çok ağlıyordu.” diye anlatacaktı bu tanışmayı Müslüm. Mutsuzdu Saygıdeğer. Artık yaptığı işten memnun değildi. Şöhret günlerini geride bırakmak üzereydi. Yeşilçam yıldızlarının dokunaklı sonu, onu da bulacaktı.

Sayın, Müslüm ile şöhretini geride bırakmaya hazırlandığı günlerde karşılaşmıştı. Artık yaş farkı mı mani olacaktı onlara! Tahminen de onları acıları bir ortaya getirdi. Müslüm de güç bir hayatın bağrından kopup gelmişti bugünlere… Ve Saygıdeğer, onun gözünün parıltısıydı. “Her beşere bel bağlamam; lakin Sayın Hanım, bu dünyanın insanı değil.” diyordu Müslüm.

Tanıştıklarında Müslüm de, en az Sayın kadar güç günler yaşıyordu. Arabesk müzik ruhunu sarmıştı; ancak o, şişelerin tabanında bir rock star üzere yaşıyordu. Çok kalmaz, onun da şöhreti silinir bir imajı vardı. Ancak olmadı! O, bir gün Türkiye’nin Müslüm Baba’sı olacaktı. Ve ileride yaşanacak günlerin temelini, işte bu aşk atmıştı. Ortalarındaki aşk, onların şifası oldu. Birbirlerini kurtardılar.

Müslüm Gürses ile evlendiler

Onlar, daha birinci andan bir daha hiç ayrılmayacaklarını biliyorlardı. Liseli gençler üzere el ele, kol kola geziyorlardı. Evlilik fikri akıllarından bile geçmiyordu; lakin bir ortada da olmak istiyorlardı. Gittikleri otelde birlikte kalamıyorlardı. Her yerde karşılarına bir mahzur çıkıyordu. Sonra bir gün Muhterem’e, yeğeni, “Hala, artık Müslüm Abi ile evlenir misin?” deyiverdi ve ekledi: “Okulda herkes bana bunu soruyor.” Saygıdeğer fark etti ki, bu durum onları incitiyordu. O gün bir anda karar verdi evlenmeye. Meskene gitti. Müslüm, elinde çayı ve sigarası oturuyordu. Yaklaşıp, “Müslüm, benimle evlenir misin?” dedi. Güya sıradan bir şey sorulmuş üzere, hiç başını bile kaldırmadan, “Neden olmasın!” diye yanıtladı onu Müslüm. Bu teklif için “Teslimiyetçi olmak makûs mü? Sevdiğine teslim oluyorsun sonunda. Bul alçaltıcı bir şey olmasa gerek.” diye konuşacaktı Müslüm.

Sayın, heyecanla Elenor Plak’ın sahipleri Mükemmel Beyefendi ile Atilla Bey’i arayarak keyifli haberi verdi. Çok sevindiler ve çabucak süreçler başladı. Beykoz’da, onların şahitliğinde, üzerinde çok sevdiği siyah elbisesiyle Müslüm’e, “Evet!” dedi. “O günkü mutluluğumu 10 kitap yazsam anlatamam.” diye özetliyordu…

Her şey çok süratli olmuştu; “El âlem ne der!” tasası ile çıktıkları yolda, 1986’da, bir hafta içinde sade bir nikâh ile evlenmişlerdi. Ve Saygıdeğer, asıl evlendikten sonra âşık olduğunu duygusetti kocasına. Başta her ne kadar bunu hiç düşünmese de, evlendikten sonra ortalarında öteki bir bağ oluştu. İsteseler çok lüks yaşayacak durumları olsa da, yaşadıkları semti ve hayat üslubunu değiştirmediler.

Evlilikleri büyük bir aşkla, bir an bile öteki isimlerin ismi geçmeden devam etti. Birbirlerinin gözünün içine baktılar daima. Müslüm, karısına daima ‘Muhterem Hanım’ diye seslendi. Evdeyken bile. Bir anısını verdiği bir röportajda şöyle paylaşıyordu Saygıdeğer: “Kuaför saçımı yaparken ona bağırırdı: “Güner biraz kenara çekil de Muhteremciğim’in yüzünü göreyim!” Meskende ben nereye oturursam o da karşıma otururdu.”

Aşkları, Müslüm Baba’nın hayranları tarafından da benimsenmişti. Aşkın tarifi, artık onlarınki ile eşdeğerdi. Birlikte en çok seyahat etmeyi seviyorlardı. Hiç ayrılmayı düşünmediler. 30 yılı aşkın birlikteliklerinde yalnızca bir kere, Müslüm Baba, Avustralya’ya gittiğinde koptular. Bir bütün halde, aşkı buldular ve yaşadılar…

Aşkın pürüzlü yüzü

Bu kusursuz aşkın da pürüzlü yüzü vardı elbette. Çok sonra bir röportajında “Siz hiç keyifli oldunuz mu?” sorusu yöneltildiğinde, Saygıdeğer, “Tabii. Müslüm ile geçen her günüm hoştu.” Diye yanıtlıyordu. Fakat elbette canının çok yandığı vakitler da vardı. Tahminen büyük aşktı, evet; lakin şiddeti içermediği söylenemezdi. Bilhassa birinci vakitler, Müslüm alkol sorunu yaşarken, sarhoş olduğunda şiddet uyguluyordu Muhterem’e. Ancak sonra kendine geldiğinde “Elim kırılsaydı da, yapmasaydım.” diyerek kederini lisana getiriyordu. İşte bu halini görür görmez yumuşuyordu Sayın; içi sızlıyordu. Müslüm’ü, acısını, söylediği her müzikte anlıyordu. Onu dramatik kıssası ile birlikte çok sevmişti ve ne olursa olsun bırakmamaya karar verdi. “Kafamı gözümü de kırsa, ben bunu düzelteceğim!” diyordu kendi kendine.

Yeniden de natürel onun daima içiyor olmasından çok rahatsızdı. Zira alkol, ona üvey babasını, tacizlerini hatırlatıyordu. “Geride kalanlar benim için pislikti.” diye özetliyordu hayatını ve şöyle diyordu: “Benim düşündüğüm hayat kocamla bulduğum hayattı. Keşke Müslüm birinci yıllarıma gelseydi, ben onu sahneye de o kadar yormazdım. Fakat yazık ki çok geç zaanlam tesadüf etti. Yaşı benden çok küçük; lakin benden büyükmüş üzere çekinirdim. Olgun bir adamdı. Sert görünümlüydü; ancak çok merhametliydi.”

Düşündüğü üzere pürüzleri aşıp, şiddetin soğuk yüzünden dönebilmişti; ancak bu yaşadığı hiçbir şeyi hafifletmiyordu doğal. O, kalbi çok kırılmış, canı çok yanmış bir bayandı. İkisinin bir ortaya gelip acılarını kaynaştırması vakit almıştı tahminen, kim bilir!

Müslüm Gürses öldükten sonra

“Kendimi yarım hisediyorum. Onun üzere mükemmel bir beşerle hayallerimde bile göremeyeceğim kadar memnun bir hayat sürdüm; lakin artık burada, bu çukurun içinde yatıyor. Onu çok seviyorum. Müslüm bedenen öldü; ama benim içimde hiyi yaşıyor. Kocaları öldükten sonra evlenen bayanları hiç anlayamıyorum. Nasıl yapıyorlar? Bazen diyorum ki; Allah’ım, keşke onu büsbütün alacağına öteki bir bayanı sevip ona gitseydi, içim bu kadar yanmazdı. Hiç değilse hayatta olurdu. Onu görebilirdim…”

Müslüm Baba, 3 Mart 2013’te hayata veda ettiğinde bu türlü söylemişti Saygıdeğer. Onun tam bütün zorlukları aşmış, artık hayatın sefasını sürecekken gittiğini düşünüyordu. “O çocuk üzeredir. O benim her şeyim; annem, babam, ağabeyim, çocuğum her şeyim… Orada yatan yalnızca Müslüm değil; benim kalbim yatıyor orada.” diyerek, kalbinden taşıp cihana yayılan acısını anlatmanın yollarını arıyordu…

“Evimizden gülerek çıktı, hastaneye gülerek girdik ve dört ay içinde kayboldu, buharlaştı gitti. Tek tesellim herkesin hayran olduğu o adamla yıllarımı geçirmiş olmam. Kimsenin ulaşamadığı adamın karısı oldum. Ve ölünce yanına gömüleceğim.” diye anlatıyordu tesellisini. Vefattan korkmuyordu da, ah günah olmasaydı. Bir an düşünmeyecek, çiçeklerin altında onunla uyurdu. Müslüm, onun en pahalı varlığıydı. Onları lakin mevt ayırırdı; o denli de oldu. Onu her ziyaret edişinde “Madem gidecektin, beni neden yanına almadın?” diye sorup durdu…

Gittiğine hiç inanamadı. Daima kapıdan biraz sonra girecekmiş üzere yaşadı. Fotoğraflarıyla konuştu. Sonra takdir-i ilahi deyip kavuşacakları günü, çayın demlenmesini bekler üzere beklemeye başladı. Bir daha hiç uzun ara seyahatlerine çıkmadı. Müslüm öldüğünden beri ondan uzakta ölmek korkusu sarmıştı Muhterem’i. Mezarı yerini de çift kişilik almıştı. “Ne hoş bir şey, kemiklerimiz birlikte çürüyecek. Benim için ‘Sevdiğine gitti.’ diyecekler.” diye aşkla bekliyordu ona kavuşacağı günü…

Sayın Işık öldü

Ve Saygıdeğer Nur’un hasretle beklediği o gün geldi. 20 Mart 2020’de, sabah saat 06.30’da tedavi gördüğü İstinye Devlet Hastanesi’nde, çoklu organ yetmezliği sebebiyle hayata gözlerini kapadı…

Müslüm Baba ile tüm aşkları boyunca Sayın Işık, bir defa olsun bir “Seni seviyorum!” duymadı ondan. Sevildiğini daima bildi; lakin hiç kelama dökmedi Müslüm Baba. Vefatından iki ay öncedi. Hasta yatağındaki hayatının aşkına, “Müslüm, bu kadar yıllık karınım. Bana bir defa ‘Seni seviyorum!’ demedin.” Müslüm Baba güldü, sarıldı ve ömürlük aşkını şöyle lisana getirdi: “Seni sevmesem bu kadar yıldır senle olur muydum? Bak, gözümü senle açtım, senle kapıyorum.”

İkisi de şu hayata gözlerini birebir aşkla, tıpkı gökyüzüne bakarak kapadı. Vefatının akabinde,“Ne olur, şayet beni seviyorsanız çabuk ölmem için dua edin. Ben Müslüm’süz yaşayamam…” diye konuşan Sayın, Müslüm’ün hayali ile geçirdiği yedi yılın akabinde ona gitti. 03 Mart’ta Müslüm Baba, yedinci mevt yıl dönümünde anılırken mezarının başında olamadığı için çok üzgündü. Artık onun da düşlediği üzere, “Sevdiğine gitti!” diyebiliriz o halde…

Acıyı tüm hücreleriyle yaşayarak tanıyan, sevdiği adamın acısıyla harmanlanıp şifa olan, şifa bulan, yanılgılarıyla, güzellikleriyle, çok sevişiyle bir Saygıdeğer Parıltı geçti bu dünyadan…

Güzel ki…

Damla Karakuş

[email protected]

Not:

Biyografisini okumak istediğiniz şahısları lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: