Hangi para çıkarsız anne sevgisini satın alabilir ?
Evet, hepimizin bildiği tartışmasız tek yönlü cevap, sevgi satın alınamaz…
Bildiğiniz üzere pandemi ile birlikte neredeyse huylarımız dahil, tüm alışkanlıklarımız değişti. Bazen bırakın evin içindekileri kendi içimizdeki bizi tanıyamaz olduk.
Sahi, bize ne oldu?
Küçücük bir virüs, biz insanları bu denli korkutmuş olamaz. Çok yakından tanıdığım ‘insan’ denilen varlık ölümden korkmuş olsaydı, ucunda ölüm olan birçok etkinliği adrenalin uğruna, düşünmeden yapar mıydı?
Mesela Saatte 200 km hızda ki bir aracın içinde olmanız, Covid 19’dan daha az tehlikeli olabilir mi? Cevabınız daha tehlikeli ise, o zaman asıl korku, ölüm olmamalı. Asıl korku ölüm değilse, neden en sevdiklerimizden bu denli kaçar olduk?
İşte, asıl dikkat edilmesi gereken nokta burasıdır. Biz kendi ölümümüzden değil, sevdiklerimizin ölümünden, dahası zarar görmesinden korkuyoruz. İçgüdüsel olarak kazanılmış, annelik duygusu diyorum bunun adına.
Her ne kadar dünyaya getirene anne demiş olsalar da bir canlıya bakan, büyüten, onu koruyup sahiplenen ve ona merhamet eden herkes benim gözümde bir annedir. Hazır konu anne olunca, ben her zaman olduğu gibi bir yazı ile birçok şeye değinmek, zihinlerinizin derinde saklı kalan yerlerine dokunmak ve onları farklı düşünmeye yöneltmek istiyorum.
İnsan neden onu doğuran, büyüten, emek ve yemek veren Ana’ ya sahip çıkmaz? “Olur mu öyle şey canım, anneler baş tacıdır, biz annelerimize her zaman sahip çıktık.” diyenler istisna. Yine de sizi konunun dışında bırakmış olsam da zulüm yapanla, zulme göz yuman arasında pek fark olmadığını, gözünüzü yummakla sorunların ortadan kaybolmadığını, diğer bir deyişle ‘hiçbirimiz masum değiliz’ i vicdanlarınıza sunmak istiyorum.
Mesela, bizim bu günlere gelmemizde en önemli rolü alan Toprak Anamıza ne kadar sahip çıkabildik? Çıkamadığımız gibi, el birliği ile onu betonlaştırmaya ve yok etmeye devam ederken, hala ben masumum diyenlerin gözlerine bakmayı çok isterdim.
Yok ediyoruz dostlar, sahte ve göstermelik sevgilerle içimizdeki masum çocukları yok ediyoruz. Bu yıl pandeminin etkisiyle e-ticarette rekor kırdık. Gücümüz nispetinde mutfak eşyaları başta olmak üzere, sanki annelerimizin kıyafetleri yokmuş, açıkta kalıyorlarmış gibi 5 hadi vicdanlı olalım, 10 dakikamızı ayırıp onlara tek tuşla hediyeler aldık. Sözüm ona annelerimizi mutlu ettik.
Annelerimiz asıl bizden ne bekliyorlar, hiç düşündünüz mü?
Evet, sağlıklı ve ömürlü olmamızı bekliyorlar, saçımızın teline zarar gelmesin istiyorlar, bir de arada bir gidip biz çocukken onların bize gösterdikleri merhameti göstersin istiyorlarken, biz onları mutlu edelim düşüncesinden uzak, aslında o özenli gibi gözüken fakat özensiz hediyelerimizle, kendi egolarımızı tatmin ediyoruz.
Siz küçükken, bayram arifelerinde özenle sizi yanlarına alıp, tüm gün mağazalar arası dolaşıp, en iyisi olsun diye hiç üşenmeden tüm gün sizlerle dolaştıkları günü hatırladınız mı? İşte, gerçek sevgi ve değer vermek bu olsa gerek. Şimdi diyeceksiniz ki “İmkân var da biz mi gitmedik?”. Yapmayalım lütfen, pandemi yokken e-ticaret anneler günü alışverişi doneleri ortada, açıp bir bakın isterseniz.
Başta benim annem olmak üzere, çocuklarımın annesi ve çevremdeki tüm annelerin, anne adaylarının ve lojistik sektörünün o kıymetli annelerinin, bu güzel günü kutlu olsun dilerim. Umarım bir gün değil, bir ömür gönüllerde olursunuz.
‘’Zübeyde Hanım ve aramızdan ayrılan tüm annelerimiz için bir dua okumayı unutmayalım’’
Sevgiyle Kalın
