Zeynep Duman Yazdı; Özden Kopuş, Öze Dönüş

İnsanın doğasında sürekli olan sevgi ve coşku hali vardır.
Çocuk olmak dünyaya bütün bakabilmek demektir.
Güneşli hava da hoş, yağmurlu hava da hoş.
Köpek de güzel, kedi de.
Henüz hayatla ilgili yorumlarımız yokken koşulsuz sevgiyi yaşarız. Her yerde neşe,coşku vardır.
Peki, ne oluyor da korku, endişe, zihnimize ve kalbimize sızıyor?

Küçük yaşlarda,
büyüklerimiz, ebeveynlerimiz bizlere; inançlarını, öğrendiklerini ve korkularını aktarırlar.
Uslu çocuk olursan sevilirsin,
yaramaz çocuklar sevilmez.
Şunu yaparsan başarılısın, yapamazsan başarısızsın şeklinde iyi ve kötüyü belli kalıplarla öğreniriz.Karga uğursuzdur, karınca berekettir gibi.

Ayırmaya ve etiketlemeye başladığımız an bütünden, sevgiden kopuş da başlar.
Artık yargı girer.Yargının olduğu yere kıyas ve korku girer.
Özümüze ego girer.
Yargılamayı öğreniriz. Kendimizi de acımasızca yargılarız.Belli bir çıta koyarız, o çıtanın üstüne çıkamazsak başarısızım diye kodlarız kendimizi.
Kendini yargılayan zihin başka birini yargılamaz mı ?
En alasıyla yargılar.
Mutlak doğru diye bildiğimiz şeyi karşımızdaki yapmayınca kızmaya başlarız.
İster istemez ben biliyorum zihniyeti, normlarımızı,
kalıplarımızı oluşturur.
Bunun dışına çıkana, müdahale etme gereği duyarız. kontrol edemeyince öfkelenmeye başlarız.
Öfke bir ateş topu gibidir.
Sen ona öfkelenirsin, o da sana.
Sadece yüreğimiz yanar.
Bu şekilde karşımızdakini değiştirmeye çalışırız ama nafile…

Huzursuzluk, depresif haller sarmalar bedenimizi.
Buradan çıkışın adresi, Öz’e dönüştür.
Asıl olan Kimseyi yargılamadan bakabilmektir.
Bülbül nasılsa kargada öyle güzel.
Ayşe o haliyle, Ahmet bu haliyle özel.
Kıyas,koşullu sevgiyi oluşturur,;şöyle olursan severim olmazsan sevmem.Bu sevgi değildir, alışveriş’ dir. Egoyu besleyerek bizi böler, bütünden uzaklaştırabilir.

karşımızdakini anladıkça yolculuğumuz özümüze doğru olur.
Empati yeteneği bizlerin bilincini açar.Daha sakin ve kontrollü davranmamızı sağlar.
Onun şartlarında onun yaşadığını bizde yaşasak onun gibi olmayacağımızı kim bilebilir ki?
Öze dönüş, bakış açısını değiştirerek huzura ve şefkate dönüştür.