Ekrem İmamoğlu kimdir

31 Mart 2019 Mahallî Seçimleri’nde İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı seçilen Ekrem İmamoğlu ’nun hayat hikayesidir…

İmamoğlu’nun en büyük şansı, Mevlüt Dede gibi bir dedeye sahip olmakmış. Dedesinden öğrendiği ne varsa, tüm hayatına nakşedecek kadar farkında bir çocuk olmuş…

Bakalım siz okuduğunuzda neler göreceksiniz…

Çocukluğu

Ekrem, 4 Haziran 1970’te, Trabzon ilinin Akçaabat ilçesine bağlı Cevizli köyünde, Hava ve Hasan İmamoğlu çiftinin ilk çocuğu olarak dünyaya geldi. Çiftin, Ekrem 9 yaşındayken bir de kız çocukları oldu.

İmamoğlu Ailesi’nin kökleri, Orta Asya’ya kadar dayanıyordu. Onların rivayetine göre, Semerkand olarak isimlendirilen Orta Asya’dan,  Bağdat’a göçmüşler; burada uzun yıllar yaşadıktan sonra da, Adana ve Kayseri üzerinden Karadeniz’e gelmişlerdi. O denli ki, aile kökleri Kahramanmaraş, Van’a kadar uzanmıştı. Yaklaşık 200 yıl evvel Akçaabat’a, Sürmene Köprübaşı’ndan gelip yerleşmişlerdi.

Yıldızlı köyüne taşındıklarında Ekrem, 4 yaşındaydı. 60 metrekarelik, alt katı ahır olan bir evde geçti çocukluğu. 1987’de de, İstanbul’a taşınacaklardı…

Babası Hasan Beyefendi, hayvanlarıyla ilgilenip, tarım işleri ile uğraşırken, bir yandan da inşaat gereci toptancılığı yapıyordu. Tarlalarına daima tütün ekerlerdi. Zira iyi para kazandırıyordu. Daha sonra inşaat işleri yapan bir aile şirketleri de olacaktı.

Annesini ise, ev ve çocukları konusunda çok çalışkan bir kadındı. Babasının ticaretle uğraşmasından sebep, iki kardeş daha çok annesiyle vakit geçiriyordu. Ekrem İmamoğlu, yıllar sonra verdiği bir röportajda annesini, özellikle çalışkanlığı ile gurur duyarak şöyle anlatacaktı:

“Annem çok çalışkan bir Kadındı. Babam ticaretle uğraşırken, annem köyümüzde üretim yapardı ve satardı. Evimize zerzevat almazdık. Her şey bahçede yetişirdi. 6-7 ineğimiz vardı. Evin gereksinimini gördükten sonra, tereyağı, süt, peynir satardı.”

(Annesi Hava Hanım ve anneannesi Emine Hanım)

Çocukluğunun unutulmaz mutlu anları

Doğduğu, çocuk olup koştuğu, genç olup gönlüne sevdaların, siyasetin düştüğü Trabzon, onun için çok önemliydi. Bir röportajda, “Çocukluğumun Trabzon’u, Ayasofya Kilisesi’nden başlardı.” diye başlamıştı anlatmaya. Her sabah o taraftan çocuk adımlarıyla yürür gelirdi. Burayı onun için böylesine önemli kılan Moloz’da inip, bütün esnafla selamlaşarak kereste dükkânına giden dedesiydi kuşkusuz.

Dedesi okuryazar değildi; lakin tüm ailesine iyi bir eğitim almalarını öğütlerdi. Okumanın yazmanın değerini, askerde eşinden gelen mektubu kendisine bir diğeri okuduğunda ve ona karşılığı başka biri yazarak verdiğinde anlamıştı. İçine sızı olan bu olaydan sonra da, daima ama  daima okumanın yazmanın değerini anlattı torunlarına Mevlüt Dede.

Mevlüt Dede’sinin öyküsünü Ekrem, Cumhuriyet’e benzetiyordu; en şiddetli anda hayata tutunduğu ve sonra yine kendisine bir hayat inşa ettiği için. Ve onu, yıllar sonra yazacaktı…

Mevlüt Dede, 1895’te, Ekrem gibi Cevizli köyünde doğmuştu. Yalnızca o zaman Pulathane’ye (Akçaabat) bağlı Caneni (Cevizli) köyü diye geçiyordu ismi. Doğar doğmaz “Bu yaşamaz!” deyip bir kenarda eceline terk etmişlerdi Mevlüt Bebek’i. Lakin sonra o vefata terk edilen bebek, 1977’ye kadar savaşlara, hastalıklara rağmen, ailesinin tek erkeği olarak yaşadı…

Ekrem, 6 yaşına kadar görebildi dedesini. Onun dizinin dibinden de hiç ayrılmadan geçti çocukluğu. 1950’lerde, oldukça sıkıntılı şartlarda hacca giden Mevlüt Dede, geride Cumhuriyet sevgisini, Atatürk ve silah arkadaşlarına olan bağlılığını miras bıraktı. Ekrem, yıllar sonra çocukluğunu anımsayıp dedesi ile ilgili yazdığı yazısında şu sözlere yer verecekti:

“İstiklal Gazisi Mevlüt İmamoğlu’nun torunu Hasan’ın ilk çocuğu Ekrem İmamoğlu olarak onun vicdanı, ahlâkı, dünyaya bakışı, azmi ve kibirden uzak halleri ile büyüdüm. Ne keyifli bana ki Hacı Mevlüt İmamoğlu’nun şahsen hissettiği Atatürk ve Cumhuriyet sevgisiyle büyüdüm.”

(Mevlüt Dede)

Çocuk zamanlarına ait anılarını hiçbir şey kirletemezdi ya; Ekrem, dedesini de, sokaklarında oyunlar kurduğu, ömrünün başladığı kenti de hiç unutmayacaktı. Trabzon’u, ilkokulunun hemen karşısındaki Çocuk Esirgeme Kurumu’ndaki çocuklarla büyüdüğünü, o çocuklara sahip çıkanların kalplerindeki sevgiyi hissedişini, tahminen de yüreğindeki sevgide, sevgiyi tanımlarken hissettiklerinde onların da büyük bir hissesi olduğunu hiç unutmayacaktı. Unutulmayacaklar listesinde bir de Uzun Sokak’taki yürüyüşlerin keyfi ve cebindeki harçlığı bu sokaktaki muhallebicinin muhallebileri için harcamak vardı…

Eğitim hayatı

Ekrem, eğitim hayatına Trabzon’da başladı. Ailesi,  muhafazakârdı. Ekrem, ilkokul öncesinden başlayarak Kur’an Kursu’na gidecek, ilkokula başladığında Kur’an okumayı biliyor olacaktı…

İlkokul eğitimini “Kanuni Süleyman İlkokulu”nda aldı. Karnesinde daima pekiyi getiren,  çalışkan bir öğrenciydi. Okul başarısı bir yana, futbol da en büyük tutkusuydu. Spora, ilkokulda hentbol grubuna katılarak başlamıştı. Röportajda o günleri şöyle anlatıyordu:

“Futbol tutkum daima vardı. Evimiz deniz kenarındaydı. Kurstan kaçıp denize ya da top oynamaya giderdim. İlkokulda futbol oynardım. Okulumuz Türkiye beşincisi olmuştu. Trabzon şampiyonu, Karadeniz küme şampiyonu olduk. 1982’de Türkiye finallerine Aydın’a gittik. Futbol sayesinde ilk defa Trabzon’dan çıktım. Aydın’da sokakta mandalina, portakal ağaçları görmüştük. Çok şaşırmıştık, ilk işimiz ağaçlara saldırmak olmuştu. Herkes bize bakmıştı. Haydar Kazaz isimli Beden Eğitimi Öğretmenimiz vardı. Öğretmenimiz, Trabzon’da Futbol’un altyapısını hazırladı. Ben ilkokul 5’e geldiğimde Trabzon’un 2 ya da 3 Türkiye şampiyonluğu vardı…”

Spor konusunda Ekrem’in hayatı soluksuz akıyordu güya. Bu durum babasının da gözünden kaçmadı. “Ya spora dalıp okuyamazsa!” kaygısıyla o süreçte Trabzon’un ve Karadeniz’in tek özel okulu olan Özel Köşk Lisesi’ne aldırdı kaydını. Bu okulun ona kazandırdığı sağlam bir İngilizce altyapısı oldu. Üniversitede en büyük kolaylığı olacaktı…

Lakin liseye burada devam etmek istemedi. Okuldan çıkıp köye dönüyordu ve oradaki arkadaşlarıyla oynuyordu. Hafta sonu köylü, hafta içi burjuva üzere yaşadığı hissine kapılır olmuştu. Nihayet lise eğitimi için Trabzon Lisesi’ne kaydoldu. Okulun 100. Yıl mezunlarından oldu.

Burada okumayı istemesinin en değerli sebeplerinden biri de spor yapmaya devam etmek istiyordu. Ortaokul biterken futbolcu olmaya karar vermişti ve Trabzon’da, Trabzon Lisesi grubunda oynamak büyük bir şeydi. Şenol Güneş, Kadir Özcan gibi bilinen başarılı futbolcular bu ekipte oynamıştı. Haliyle Ekrem’in de hayallerini süslüyordu. Ve hayalleri gerçek oldu. Lisesindeki bu ekipte oynadı; kalecisi de oldu. Babası haklı çıkmıştı. Ekrem, lise son sınıfta 50 günden fazla okula gidemedi. Sınıfta kalmamıştı; lakin İnkılap Tarihi Öğretmeni “Futbolcuları sınıfta bırakacağım!” demiş, dediğini de yapmıştı. Bu dersi bütünleme ile geçti.

Futbol ile ilgili bu durum onu yalnızca okuldan değil, derslerden de uzaklaştırmıştı. Ailesinin gönlü Ekrem’in mühendis olmasından yanaydı. İnşaat Mühendisi olma fikri Ekrem’in de aklına yatmıştı aslında; ancak tercihlerine yazsa da kazanamadı.

Kıbrıs’ta, Doğu Akdeniz Üniversitesi’nin imtihanına girdi ve İnşaat Bölümü’nde okumaya başladı. Lakin bu sefer de okulun pozisyonunu beğenmemişti. Ailesini de ikna ederek Girne Amerikan Üniversitesi’nde İşletme Bölümü’ne kaydoldu. Ailesi 1987’de, İstanbul’a taşındı. Bunun üzerine Ekrem de İstanbul’a geldi ve lisans eğitimini İstanbul Üniversitesi İngilizce İşletme Bölümü’nde tamamladı. Akabinde da tekrar İstanbul Üniversitesi’nde, İnsan Kaynakları ve Yönetimi’nde, yüksek lisans yaptı.

İş hayatı

Ekrem’in eğitim süreci geçerken, bu arada inşaat  işleri yapan aile şirketleri de günden güne ilerliyordu. Ekrem’in de iş hayatı 1992’de, burada, aile şirketinde başlamış oldu. Bu şirkette yönetim kurulu Başkanlığı yaptı.

Bu arada okul yıllarında ilgilendiği ve daha sonra eğitimi için bırakmak zorunda kaldığı futbol tutkusu da ateşlenmişti. Sıkı bir Trabzonspor taraftarı olan Ekrem, bir dönem Trabzonspor Futbol Kulübü’ne yöneticilik yaptı. 2008’de, takımın basketbol şubesini de kurdu. Hayallerine tekrar ulaştığında 31 yaşındaydı. Bir dönem Beylikdüzü Spor yöneticiliği de yaptı.

Evliliği

Dilek ve Ekrem, aile ortamında, Dilek’in üniversiteye hazırlandığı dönemde tanıştı. Sonra da görüşmeye devam etti. 2 yıl süren bir tanışmanın akabinde, 18 Kasım 1995’te, evlendiler. Bu evlilik onlara, 1997’de Mehmet Selim ismini verdikleri birinci çocuklarının akabinde, 2005’te Semih ve 2011’de de Beren’i getirdi. Mutlu evliliklerinin sırları pek kolaydı aslında. Yolu sevgi ve anlayıştan geçiyordu…

Dilek Hanım, yıllar sonra eşiyle birlikte verdiği bir röportajda, eşinin çocuklarına karşı ilgi ve sevgisini şöyle anlatıyordu: “Ekrem çok yoğun çalışıyor, hayatının her periyodunda böyleydi. Fırsat buldukça çocuklarımızla vakit geçiriyor. Onlara vakit ayırmaktan asla geri durmaz. Çocuklarımızdan sevgisini, şefkatini, ilgisini asla esirgemez. İBB Başkan adaylığının açıklanmasının ardından biraz uzak kaldık. Çocuklarımız da bu tempoya alışkın, bazen şikâyet etseler de babalarının sevgisine her vakit güveniyorlar.”

Eşinin en sevdiği ve en sevmediği yönleri “çok çalışkan ve sorumluluk sahibi olması” olduğunu gülerek dile getiren Dilek Hanım, eşinin başarılarınu ise, şöyle açıklıyordu: “Ekrem üzerine düştüğü her işe çok fazla mesai harcar. Her işine epeyce önem verir. Sorumluluğunu her noktada taşır. Başarılı olmasının en temel noktası da bu aslında bu kadar çalışkan olması.”

Siyasete ilgisi babasıyla başladı

Ekrem’in siyasete yönelmesindeki etken babasıydı. Babası Hasan Beyefendi, 60’lı yılların sonundan itibaren 1980 öncesi zamana kadar MHP’liydi. Fanatizmi yoktu. Lisede birlikte okuduğu solcu arkadaşlarının babası hakkında söylediklerini Ekrem, yıllar sonra verdiği bir röportajda aktarırken, şunları da ekliyordu: “Aynı devirde lisede okuduğu solcu arkadaşları “Bizim Hasan sağcıydı, davacıydı; lakin başımız sıkışsa gelir bize yardım ederdi. Bazen bizi polisin elinden alırdı…” diyor. Gurur duyuyorum alışılmış. Beni de farklı yetiştirdi, hiç işveren çocuğu gibi değildim mesela. Ameleydim, bulaşık yıkadım ya da çıraktım. Üniversiteden sonra ancak onunla yan yana durabildim.”

Babası Hasan Beyefendi siyaset yaptığı zamanda, Ekrem lisede öğrenciydi. Hasan Beyefendi, Trabzon’da ANAP’ın (Anavatan Partisi) kurucuları arasındaydı. 1984-1987 yılları arasında da Trabzon Merkez İlçe başkanı oldu. Ancak siyasette talihsizlik yaşamıştı. seçim kaybetti. Milletvekilliği seçimlerinde kendisine bir yanlış, bir haksızlık yapıldığına kanaat getirmiş ve küsmüştü. Tahminen öfkesinin büyüklüğünden, tahminen de tebdili yerde ferahlık olduğunu düşündüğünden Hasan Beyefendi, kardeşlerine “Ben ticareti de Trabzon dışında yapacağım.” demişti. Yıl 1987’diydi. İstanbul’a yerleşme macerası da işte bu şekilde başlamıştı.

Ekrem’in dedesi ya da büyük dedesi siyasetle faal bir biçimde ilgilenmemişti. Lakin onlar da Demokrat Partililerdi. Bir amcası MHP’liydi, büyük amcası da Necmettin Erbakan’ı severdi. Anne tarafı ise, CHP’liydi. Siyaset konusunda karma bir ailede büyümenin büyük bir zenginlik olduğunu düşünüyordu…

Kısacası Ekrem de babasından mütevellit içinde ANAP’a karşı bir sempatiyi daima büyütmüştü. Hatta siyasete birinci adımını da buradan atmıştı.

Beylikdüzü Belediye Başkanı

Dedesini, onun İstiklal Gazisi oluşunu, Atatürk sevgisini yüreğine kazıdığını bir an olsun aklından çıkarmıyor, kendini daha çok söz edebileceği alanlarda olmak, bir şeyler yapmak istiyordu.

Beylikdüzü ise hayaliydi. İki çocuğu da burada doğmuştu. O denli çok rahatsız olduğu durum vardı ki… Siyaset yapmak isteyen ve içinde olan biriydi. Beğenmediği şeyler varsa, üzerine sorumluluk almak için adımlar atabilirdi. 2008’de CHP’ye üye oldu. 2009 Türkiye yerek Seçimleri’nde de Beylikdüzü Belediye Başkanlığı için aday adayıydı. Lakin partisi tarafından aday gösterilmemişti. 5 ay sonra İlçe Başkanlığı teklifi aldı. 16 Eylül 2009’da, CHP Merkez Yürütme Heyeti, onu, CHP Beylikdüzü İlçe Başkanlığı’na atadı.

Artık tam manasıyla siyasetin içinde faal rol aldığının farkındaydı. Şahsen içinde yaşayarak pek çok şey öğreniyor, pişiyordu. 27 Aralık 2009’da gerçekleştirilen CHP Beylikdüzü İlçesi 1. Kongresi’nde seçilen birinci İlçe Başkanı’ydı. 18 Mart 2012’de yapılacak 2. Kongrede ise, tekrar İlçe başkanı seçilecekti…

İmamoğlu, 15 Temmuz 2013’te CHP Beylikdüzü İlçe Başkanlığı vazifesinden istifa etti. 2014 Türkiye yerel Seçimleri’nde ise, CHP’nin Beylikdüzü Belediye başkanı Adayı olarak gösterilmişti. Seçimler sonuçlandığında İmamoğlu, partisinin bir evvelki seçimde yüzde 30 olan oy oranını, yüzde 50,8’e çıkarmıştı.

Ekrem İmamoğlu, Beylikdüzü Belediye başkanı oldu…

Büyükşehir Belediye Başkanı Adaylığı süreci

23 Eylül 2017’de, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Kadir Topbaş, görevinden istifa ettiğini açıkladı. CHP’nin bu vazife için adayı Ekrem İmamoğlu oldu. 28 Eylül’de İstanbul Büyükşehir Belediye Meclisi’nde yapılan oylamada AK Parti Adayı Mevlüt Uysal, 179 oy ile İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı seçilmişti. İmamoğlu ise, bu oylamada 125 oy almıştı…

Daha sonra 31 Mart 2019’da yapılacak yerel Seçimler için 18 Aralık 2018’de Aday Tanıtım Toplantısı yapıldı. CHP, İstanbul Büyükşehir Belediye Adayı olarak Ekrem İmamoğlu’nu gösterdi.

Seçim süreci hayli zorlu geçecekti. Adaylar kendilerini tanıtmaya, vaatlerini açıklamaya başlamıştı bile.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı İmamoğlu

Seçim süreci ilerledi ve 31 Mart 2019 günü geldi. Oylar verilip sayıldıktan sonra Yüksek Seçim Şurası başkanı Sadi İtimat, 1 Nisan günü, ellerindeki son bilgiye nazaran, süreci “Şu an  Ekrem İmamoğlu 4 milyon 159 bin 650; bana gelen sayı. Binali Bey’in 4 milyon 131 bin 761 oyu sisteme tanımlanmış vaziyette.” açıklamasıyla duyurdu. İmamoğlu, 27 bin 889 oy farkı ile öndeydi. Yani İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı, İmamoğlu seçilmiş denebilirdi.

AK Parti İstanbul il Başkanlığı, 2 Nisan günü geçersiz oyların tekrar sayılması ve hatalı sandık tutanaklarının düzeltilmesi talebiyle itirazda bulundu. YSK itirazı kabul etti ve böylelikle oylar yine sayılmaya başlandı. Tüm haber merkezleri ve sosyal medya üzerinden halk gündemi takip etmeye başladı.

Mazbatanın alınma süreci, 17 gün sürdü. Uzayan süreçte İmamoğlu ve Yıldırım arasındaki oy farkında azalma olsa da, itiraz edilen oyların sayımında İmamoğlu yeniden öndeydi. Ve Ekrem İmamoğlu, seçimden 17 gün sonra, 17 Nisan’da mazbatasını aldı. Böylelikle Ekrem İmamoğlu, resmi olarak İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı oldu.

İstanbul için bu uzun vaktin üzerine bir yenilik etkisi demekti. Zira 1994’te, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın, seçimi kazanmasıyla İstanbul, SHP’den (Sosyaldemokrat Halkçı Parti) Refah Partisi’ne geçmiş oldu. 25 yıldır sağ-muhafazakâr idarede olan İstanbul, Ekrem İmamoğlu’nun Büyükşehir Belediye Başkanı seçilmesi ile 25 yıl sonra yine bir sol partinin idaresine geçmiş oldu. Lakin bu noktada yeniden İmamoğlu’nun birleştirici niyetini hatırlatmak istiyorum. Kendisi tüm seçim süreci boyunca, tüm partilerin bir masada toplanacağı bir idare istediğini anlattı. Seçimleri kazanması ile ilgili ise, şu yorumda bulundu: “İstanbul’un 16 milyon insanın gönlünü kazanmak olarak yorumluyorum. Bunu güçlendireceğiz. Başka bir siyasi söz ve süreci, İstanbul’a vadediyorum.”