Salvador Kolu kimdir

Çocukluk travmasının beslediği sanat anlayışıyla sürrealizm akımının temsilcisi, bilime olan ilgisi, sıra dışı halleri ve ömrüyle dikkat çeken ressam, Salvador Dali’nin hayat hikayesidir…

Salvador Kısmı, 20. yüzyılın en değerli sanatkarlarından biri. Bilhassa sürrealizm akımının temsilcisi bir ressam. Kaygılarıyla, sevinçleriyle, hayalleriyle, aslında elhasıl çocukluk travmasının kendisine kattığı her bir hisle başa çıkmanın yolunu fotoğrafta bulmuş ve fotoğraf sanatının akışına istikamet veren ressam…

Kolu, “İstanbul’da Bir Sürrealist Salvador Dali” isimli standıyla, İstanbul’da da sergilendi. Onun resme de, hayata da yaklaşımı mutlaka sıra dışıydı. Evcil hayvanından karnabahar üzere hepimizin gözünde sıradan bir zerzevata bakış açısına kadar her tarafıyla değişikti. İnsan onu düşününce bile aklında net bir şey beliremiyorken, onu yazmanın verdiği his de tam olarak bu sanırım. Şu anda baktığım her şeyde gerçeküstü bir şeyler görmenin peşinde gibiyim…

Sevgili Kolu, eminim ortamızdan ayrılışının 30. yılında sen de burada olsan, tekrar düşündüğün, davrandığın ya da yaptığın bir şeyle şaşırtırdın bizi. Ya da aslında sen aslında bize bir ömür aklımızı zorlayacak çok şey bıraktın…

Çocukluğu

Kısmı, 11 Mayıs 1904’te, İspanya’nın Katalonya bölgesinde bulunan Figueres kentinde, Felipa Domenech Ferres ve Salvador Kısmı İ Cusi çiftinin ikinci çocukları olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona, “Salvador Domingo Felipe Jacinto Kısmı i Domenech” ismini verdi. 1901’de doğmuş olan ağabeyi, Kısmı doğmadan tam 9 ay 10 gün evvel, 1 Ağustos 1903’te sindirim yolu iltihabıyla ölmüştü. Ailesi de ağabeyinin ismini, Dali’ye verdi.

Aile, oğullarının böylesine küçük yaşta ölüşünü bir türlü kabullenemiyordu. Bu durum elbette en çok Dali’yi etkileyecekti. Zira ailesi, Dali’nin yanında birinci Salvador’u anlatmaktan bıkmıyorlardı. Sonra yatak odalarının duvarında da bir fotoğrafı duruyordu ve sık sık Kolu ile birlikte ölen oğullarını ziyarete gidiyorlardı. Kolu, kendi kimliğini bulmakta o kadar zorlanmıştı ki, ölen ağabeyinin gölgesini daima üzerinde duygusetmekten, aslında onun kendi vücudu vasıtasıyla dünyaya geldiğine karar vermişti. “İki su damlası üzere birbirimize benziyorduk, ama yansımalarımız farklıydı” diyecekti yıllar sonra ve ekleyecekti: “O, herhalde benim fazla mutlak olarak tasarlanmış birinci versiyonumdu”.

Bu durumun ona ruhsal yansımasını ise şu cümlelerle özetleyecekti:

“Doğar doğmaz tapınılan bir meyyitin ayak izlerinden yürümeye başladım. Beni severken hala onu seviyorlardı aslında. Tahminen de benden çok onu. Babamın sevgisinin bu hudutları hayatımın birinci günlerinde itibaren çok büyük bir yara oldu benim için”.

Sonuçları yadsınamayacak travması aşikâr ki Dali’nin vücudunu de, ruhunu da sarıyordu. Bir gün sıra dışı bir ressam olarak dünyaya tanınmasının temelinde de işte bu travma yatıyordu tahminen. Zira bir mühlet sonra Kolu, ölen ağabeyinin yasını tutarken onun bir öteki kardeş olduğu gerçeğini unutmasını öylesine derin duygusetti ki, dikkatlerini çekmek için her şeyi yapıyordu. Onun hayatında “sınır” sözcüğünün karşılığını yitirişi çocukluğuna dayanıyordu.

Dali’nin fotoğraf ile buluşması

Bu hudut tanımaz hallerden olsa gerek, duyguterik davranışları, teatral halleri ortasında bir yerde resme tutuldu. Bu durum, sevecen kalpli, anlayışlı annesinin gözünden kaçmamıştı. Tahminen o da, ölmüş de ona geri gelmiş oğlunun hiçbir anını gözden kaçırmıyordu. Fark etmediği, yalnızca onun bir öbür vücut ve ruh olduğuydu.

Annesi ne kadar yumuşak yüzlü ise, babası da bir o kadar sert ve otoriterdi. Noter olarak çalışıyordu. Kolu, 3 yaşına geldiğinde bir de Ana Maria ismini verdikleri bir kız kardeşi olmuştu. Yaşadığı travma ve konutun tek erkek çocuğu oluşu, ona başka bir şımarıklık da katmıştı. Annesi, teyzesi, anneannesi, bakıcısı, konutun tüm bayanları etrafında pervaneydi…

Bayanların nezaretinde bir hayat süren Dali’yi, annesi 1914’te, özel bir fotoğraf okuluna yazdırdı. Kolu öylesine yetenekliydi ki, annesinin, babasının otoritesini çiğnemesi pek de sıkıntı olmamıştı doğrusu. Yeteneği, aldığı eğitimle daha da gelişti. Kısmı, 1919’da, Figueres Belediye Tiyatrosu salonunda birinci standını açmıştı…

Birinci büyük kaybı

Fotoğraf konusunda epeyce başarılı bir başlangıç yapan Kolu, yolunda kararlıydı. Lakin bir mühlet sonra annesinin hastalığı ile sarsıldı. 1921’de de, annesi göğüs kanserinden ölünce, Kolu, birinci büyük kaybını yaşadı. En büyük destekçisi, hayatta ona en çok güvenen insan, artık yoktu. Babası, annesinin vefatından kısa bir müddet sonra teyzesiyle evlendi…

Kolu, annesinin vefatı hakkında şu cümleleri söyleyecekti: “Hayatımda aldığım en büyük darbeydi. Ona tapardım… Ruhumun kaçınılmaz kusurlarını görünmez kılabilmesine daima güvendiğim bir varlığın kaybını kabullenemiyordum”.

Birinci yapıtları

Kolu, annesinin vefatıyla o denli sarsılmıştı ki, devayı daha çok resme ağırlaşmakta bulmuştu. Buralardan gitme fikrini ekledi üzerine ve 1922’de, Madrid’e taşınarak buradaki okula kaydoldu.

Fotoğrafta bir çığır açacağını düşünüyordu. Yani onun üzere sıra dışı bir karakter bence mutlaka bu türlü düşünürdü. Birinci yapıtları, Fransızca ve İsviçre kökenli kübizm ve Dadaizm akımlarının tesirini taşıyordu. Yeni yeni oluşmaya başlamış bu akımlar, şimdi Madrid’de pek duyulmamıştı. Biraz bunun tesiri ve çokça Dali’nin cazibeli yeteneği ile kendinden çokça bahsettirir olmuştu.

Madrid, ona sanat etrafından arkadaşlar kazanıyordu. Kendisi üzere avangart sanata meraklı sinema imalcisi Luis Bunuel ve şair Federico Garcia Lorca ile tanışmışlar ve kısa müddette dost olmuşlardı. Bir yandan da sıra dışı ve birçok vakit çoka kaçan halleri de devam ediyordu. 1923’te okul, onu disipline olamadığı gerekçesiyle uzaklaştırdı. Bu sırada bir de Girona’daki anarşist şovlara katıldı ve tutuklandı.

Okul, Dali’yi, 1925’te geri kabul etti. Tıpkı yıl Barselona’da birinci ferdî standını de açtı. Yansılar, tenkitler süperdi. Eleştirmenler, onu büyük bir şaşkınlık ve hayranlıkla takip etmeye başlamıştı.

En meşhur esi: Belleğin Azmi

Kolu, Picasso’yu öylesine etkileyici buluyordu ki, sonunda 1926’da Paris’e gitti ve kendisiyle tanıştı. Bu kısa vadeli bir seyahatti. İlerleyen süreçteki birkaç yıl boyunca Kısmı, fotoğraflarında daima Picasso’nun tesirinde olacaktı.

Kolu, bu kısa seyahatin üzerine okuluna geri döndü. Lakin olmuyordu, bir uyuşmazlık vardı. Sonunda okuldan bir daha alınmamak üzere kovuldu. Çok geçmeden de askere alındı; vazifesi 1927 Ekim’de bitti.

Sanat, Dali’nin hayatının tamamı demekti. Su sızdırmaz bir gerçeklikti bu onun hayatında. Hatta sanatsal tüm kavramların ötesinde, hayatındaki tek gerçek şey buydu. Askerlik onun için kısa bir mola niteliğindeydi. Döner dönmez sanat çalışmalarına kaldığı yerden devam etti. Sanat eleştirmenleri Luis Montanya ve Sebastian Gasch ile birlikte Mart 1928’de, sanatta modernizm ve fütürizmi savundukları “Sanat Aykırısı Katalan Manifesto”yu yazdı.

1929’da dostu Luis Bunuel ile birlikte ismiyle özdeşleşecek Bir avangart kısa sinema çektiler: Bir Endülüs Köpeği. Bilhassa sürrealist sanat etrafında enfes bir şöhret kazanmışlardı. Bu büyük şöhretle Paris’e ikinci sefer gitti. Burada ressam Joan Miro, onu, sürrealist akımın öncülerinden Andre Breton ve Paul Eluard ile tanıştırdı.

Ve 1931 yılı geldiğinde, Kolu, ölümsüz en meşhur yapıtına nihayet imza atıyordu. Ona, Belleğin Azmi ismini vermişti. Geniş bir kumsal görünümüne nazır eriyen cep saatlerinin resmedildiği bu yapıtı ile Kısmı, katı ve değişmez vakit kavramına karşı duruyor halinde yorumlansa da, Kolu, daha sonra bu resmi yapmak için Ağustos sıcağında güneş altında eriyen Camembert peynirinden ilhamla aldığını söyleyecekti.

Dali’nin sonsuz aşkı

Dali’nin yaptığı ikinci Paris seyahatinde, 1929’da tanıştığı isimler ortasında Paul Eluard’ın karısı Gala da vardı. Ondan ölesiye etkilenmiş oluşuna çok şaşkındı. Zira bayanlar, Dali’nin ilgisini çekmiyordu. Çocukluk travmaları onun gözünde cinsellik ve mevti ilişkilendiriyordu. Evet, tıpkı çocukluk travması onun sanatını beslemişti; lakin içten içe de geleceğini siliyordu. Bayanlardan kaçıyor ve bir gelecek düşünemiyordu. Tahminen de bir çocuğunun olması fikriydi içini bulandıran.

Fakat Gala tüm bu hislerden kurduğu kalesini yerle bir etmişti. Kısmı, 25 yaşında sıra dışı bir sanatçı ve erkekti. Gala ise, ondan 10 yaş büyük ve hepsinden kıymetlisi evliydi. Bir de çocuğu vardı. Aslında Gala da, en az Kısmı kadar sıra dışı bir kişilikti. Kocasıyla yaşadığı bir “açık evlilik”ti. Dali’ye beslediği ağır hislere ket vurmak için bir sebebi yoktu. Sonunda Gala, ailesini bıraktı ve Dali’ye gitti. 1929’da birlikte yaşamaya başlayan çift, 1934’te devlet nikahıyla evlendi. 1958’de de bir Katolik düğünü ile nikah tazeleyeceklerdi.

Fakat Gala’nın özgür ruhu, kendi özgürlük anlayışı ile yaşamaya devam etti. Hepsinden evvel Kolu, hiçbir vakit Gala ile münasebete girmedi. Gala da beslediği hislerle onun yanında kaldı; fakat ondan tek bir şey istedi: Özgürlük! Gala, eski kocası dahil, öbür erkeklerle olmaya devam etti. Kısmı de her gün kahroldu. İçinde büyüttüğü sonsuzluğu, sanatına aktarmak onun en büyük kaçışıydı. Dali’nin ailesi ve etrafı de bu evliliğe bir mana veremiyor, hatta onaylamıyordu. Ne olursa olsun, günün sonunda Gala, Dali’nin karısı ve hayatının aşkıydı. Bu hiç değişmedi. Dali’den 10 yaş büyük Gala, 83 yaşında hayata veda ettiğinde, bu enteresan alaka 48. yılını devirmişti…

Şöhret basamaklarında sonları zorlayan Kısmı

Kısmı, Amerika’da büyük bir sansasyon yaratan standını 1934’te, New York’ta açtı. Bu stant, Dali’ye fevkalade bir şöhret kazandırmıştı. Sınırsızlığı, hudutları aşıyordu. Artık bu haliyle kabul de görmüştü. 1936’da, Londra Memleketler arası Sürrealist Sergisi’nde, Dali’den bir konuşma yapması istendi. Elbette sahneye herkes üzere çıkmayacağı biliniyordu. Fakat kimse üzerinde eski tip hantal bir dalgıç tulumu, belinde mücevher işlemeli bir kama; bir elinde bilardo ıstakası ve öteki elinde de güç zapt edilen iki kurt köpeği hayal edemezdi…

1937’de, Hollywood’daydı. Devrinin en ünlü komedyenleri Marx Kardeşler ile tanışarak onlar için bir sinema senaryosu yazdı. 1938’de de Londra’da, diğer bir ilgi alanına hitap eden Sigmund Freud ile tanıştı. Tüm sürrealistler üzere Kolu de bilinçaltının dışavurumuyla ilgileniyordu. Bilhassa Freud’un bilinçaltı konusundaki yazılarını ilgiyle takip ediyordu. Freud’un birkaç portresini hayranlıkla yapmıştı…

Sürrealistler ortası çekişme

1936’da, tüm İspanya’yı kaosa sürükleyen İspanya İç Savaşı baş gösterdi. Kısmı, savaşa katılmayı düşünmemişti. II. Dünya Savaşı başladığında da tekrar birebir tutumu gösterecek, ünlü müellif George Orwell’in “Fransa tehlikeye düştüğünde fare üzere kaçmak” eleştirisiyle karşılaşacaktı. Kısmı ise, yıllar sonra bu devri, “Avrupa savaşı yaklaştığında tek düşündüğünün, tehlike daha da yaklaştığında tıkılabileceği fırını hoş bir yer bulabilmek” isteğiyle özetleyecekti…

1939’da General Francisco Franco galibiyet kazandığında ise, yeni kurulan faşist rejimi desteklediğini açıkladı. Franco’ya bilhassa II. Dünya Savaşı’ndan sonra Katalonya’ya döndüğünde, İspanya’yı yok edici güçlerden temizlediği için teşekkür edecekti. Bir de tebriği vardı: Kolu, Franco’yu Katolik inanca döndüğü bu periyotta, çıkardığı idam kararlarından sebep tebrik edecekti. Daha sonra kendisiyle şahsen tanışacak ve Franco’nun ninesini resmedecekti. İşte bu hali, sürrealistlerin Dali’ye sırtını dönmesine sebep olmuştu. Zira sürrealistlerin çoğunluğu Marksist’ti ve bir yandan da Dali’nin dikkat çekme gayretleri onları çok irrite ediyordu. Çocukken başlattığı şu dikkat çekme isteğini psikolojisinden atamamıştı.

Bu sırt dönüş, Dali’nin attığı her adımla birlikte yavaş yavaş bir çekişmeye dönüştü. O denli ki, kümenin lideri Andre Breton, Dali’nin isminden bir söz oyunu ile iğneleyici bir anagram çıkarmıştı. Avida Dollars diyordu; yani Dolar Heveslisi. Kısmı ise, bu anagrama şu biçimde karşılık verdi: “Le surrealisme c’est moi!”

Evet, “Sürrealizm, benim!” diyordu Kısmı, kendinden ziyadesiyle emindi. Bu çekişmede uzlaşma hiç olmayacak; Kısmı bir gün ölene dek sürecekti…

(Picasso tablosu)

II. Dünya Savaşı’ndan kaçış

1940’ta, II. Dünya Savaşı, tüm Avrupa’yı tesiri altına almaya başlamıştı. Kolu ve sonsuz aşkı Gala, bu savaştan kaçarak Amerika’ya yerleştiler. Ne kadar süreceğini kestiremedikleri bu kaçış, 9 yıl sürecekti.

Savaş tesirini sürdürürken, Kolu, sanat ile uğraşına devam etti. Otobiyografisini yazmaya koyulmuştu. 1942’de, yayımladığı otobiyografisine, “Salvador Dali’nin Saklı Hayatı” ismini vermişti. 1945 ve 1946 yıllarında Walt Disney ile “Destino”, Alfred Hitchcock ile de “Spellbound” sinemalarının imalinde çalıştı. Daima tesirini duygusettiği Picasso’nun ise, 1947’de, sürrealist portresini yaptı.

1949’da, nihayet Gala’sını da sol yanına katıp Avrupa’ya döndü. Doğduğu topraklara, Katalonya’ya yerleşecek ve ömrünün sonuna kadar da burada yaşayacaktı. Lakin İspanya’da yaşamasına elbette sol görüşlü sanatkarlar reaksiyonunu saklamamış ve sürrealistlerin çekişmesi devam etmişti.

II. Dünya Savaşı yapıtları

Savaş sonrası Dali’nin yapıtlarında, Katolik temalar ve DNA, hiperküp, atomik çözünme üzere çağdaş bilim kavramları ön planda olacaktı. Birinci olarak 1951’de, “Mistik Manifesto”yu yayımladı. Bu yapıtında, Katolisizm ve çağdaş bilimin birtakım kavramlarını sentezliyordu…

Bilim kavramları demişken, Kısmı, bilhassa Hiroşima’da patlayan atom bombasının gücünden o denli etkilenmişti ki, hayatının bu devrine, “Nükleer Mistisizm” ismini verdi. En verimli periyotlarından birindeydi demek yanlış olmazdı aslında. Kısmı, öylesine çok şey deniyordu ki… Hologramlar, stereoskopi, optik yanılgılar, tuvale boya sıçratma bunlardan yalnızca birkaçıydı…

1960’ta, Figueres Belediye Lideri, Belediye Tiyatrosunu, “Dali Tiyatrosu ve Müzesi” olarak restore etmeye karar verdi. Burası, Dali’nin birinci standına mesken sahipliği yapan salonu barındırıyordu ve iç savaşın ziyan verdiği yapılardan biriydi. Müzenin inşaatı ve dekorasyonu, 1974’e kadar sürdü. Kısmı, tüm işlerle şahsen ilgileniyordu. Burayı öylesine benimsemişti ki, 1980’lerin ortasına kadar da küçük dokunuşlarına devam etti. Burası, onun sonsuzluk yapıtı olabilirdi. Zira müzeye girdiğinizde bir Kolu tablosu içinde gezindiği duygusinden alamıyordu insan kendini.

Kolu, 1965’te, çarmıha gerilmiş İsa tablosunu New York’ta bulunan Rikers Island Hapishanesi’ne bağışladı. Bu tablo, hapishanenin yemekhanesinde asılmıştı. Lakin 1981’de, lobiye taşınacak ve 2003’te de kimliği belgisiz şahıslar tarafından çalınacaktı.

Bilim ile bağı

Kısmı, her ne kadar sürrealist bir ressam olsa da, bunun yanında fotoğraf, heykeltıraş, sinema üzere birçok alanla da ilgilenmişti. Fakat yeniden de fotoğrafla de bağdaştırdığı en özel uğraşı bilimdi. Bilhassa 1945’teki Hiroşima patlamasında duyduğu harikulade heyecandan sonra, emindi. Kısmı, fotoğrafta muhakkak bilimi buluşturmalıydı. Lakin 1950’lerde atom bombasını çoktan unutmuş, pür dikkat Alman Fizikçi Werner Heisenberg’in anlattığı “tanecikler”i dinliyordu. Nihayet 1953’te, Nature Mecmuası 171. sayısında, Watson ve Crick’in DNA yapısını açıkladıkları o ünlü makaleyi yayımladı. Kolu, yalnızca okuduklarından etkilenmemiş, Crick’in karısı Odile’in çizdiği çift sarmal yapıyı gördüğünde adeta büyülenmişti. Birinci hissini ve niyetini şu cümlelerle lisana getirdi: “İşte! Rab’ın var olduğunun en kıymetli ispatı. DNA, Yakub’un genetik meleklerden oluşturduğu bir merdiven ve beşerle İlah ortasındaki tek bağlantı”.

Bundan sonra DNA, Dali’nin ayrılmaz bir kesimiydi. Önündeki 23 yıl boyunca gündelik hayatından sanatına kadar her yerde konumlandırmıştı onu. Çift sarmalın, ömrün temel biçimi olduğuna inanıyordu. 10’a yakın tablosunda da bu hali kullanacaktı…

DNA sarmalı kullanımı

“Tanrı’ya inanıyorum, fakat inançlı değilim. Matematik ve bilim, bana Rab’ın olması gerektiğini anlatıyor, lakin inanmıyorum” diyordu Kısmı.

25 Eylül 1962’de gerçekleşen Barselona sel felaketinde ölen ya da kaybolan bine yakın kişinin anısına 3*3,5 metre boyutlarında bir tablo yaptı. Ona, “Galacidalacidezoksiribonükleikasid” ismini vermişti. Söylem etmesi epey güçtü ve elbette bir şifre içeriyordu. Tablo, 2002’de, Florida, St. Petersburg’de, denizin kenarında bulunan Kolu Müzesi’ne konduğunda, tablonun yanındaki notta ismi de deşifre edilecekti.

Bu isim, “Gala”, “cid”, “ala” ve “deoksiribonükleidasid” olarak ayrılmıştı. Gala, Dali’nin sonsuz aşkını simgeliyordu. Son sözcük de DNA molekülünün açık ismiydi. Bunları kestirim etmek güç değildi. Lakin başka sözcüklere bakıldığında, “El Cid”, 11. yüzyılda Berberilere karşı savaşmış olan İspanyolların ulusal kahramanı “Rodrigo Diaz de Vivar”ın halk ortasındaki ismiydi. “Ala” ise, Allah’ın kısaltılmış hali…

Evet, Kısmı, tablosunda bilim ve dinin karmaşık münasebetine dikkat çekiyordu. Aslında iki olgunun da birbirine paralel olduğunu ve simetrik temellere dayandığını vurgulamayı amaçlıyordu. Tabloda, 5 açık ve 1 saklı manzaradan oluşan fotoğrafın birkaç yerinde DNA çift sarmalına rastlanıyordu ve hayatı simgeliyordu.

Kısmı, bu biçim hususlarda elbette öteki eserler de verdi. Lakin bir yandan da DNA sarmalının, daima karısı Gala ile olan ilgisi ile benzediğini düşündü. “Aynı Gala ve benim üzere birbirine tam uyan bu iki yarı, hiç şaşmadan bir açılıp bir kapanıyor. Hayat, deoksiribonükleik asidin mutlak kuralına dayanıyor, kalıtıma o karar veriyor” diyordu…

Kısmı, 1980’lerden itibaren Matematik’e de özel bir ilgi duydu. Matematiksel semboller de tablalarındaki yerini almıştı; hayat ideolojisini artık de Matematik ile söz etmek istiyordu. Fakat DNA’dan asla vazgeçmedi…

Dali’nin sıra dışı istikametleri

Kolu, hayatının her anında sıra dışı bir adamdı. Uykuya dalış hali bile buna dahildi. Kısmı, ne vakit başladığını hatırlamadığı vakitten beri evvel eline bir gümüş kaşık alıyor, sonra da kolunu aşağı sarkıtıyor ve o denli uyuyordu. Bunu yapmadan evvel de karşısında duran boş tuale saatlerce bakıyordu. Ne zamanki kaşık elinden düşerse ses onu uyandırıyordu. İşte o an, en yaratıcı duygusettiği vakit dilimiydi…

Bir öbür eksantrik özellik olarak da hesap ödeme formu sayılabilirdi. Kolu, bir restoranda yemek yedikten sonra hesabı çek sayfasının ardına yaptığı çizimle ödüyordu. Evet, çekin ön yüzünde ödemesi gereken sayı, hatta tahminen fazlası bile yazıyordu. Bir de büyük arkadaş kümelerini yemeğe davet etmeye bayılırdı. Gerisinde fotoğraf olan bu çekler bozdurulamazdı; fakat öte yandan da Kolu imzalı bir çizim esasen değer biçilemezdi. Gerçi bunu çok ünlü öteki sanatkarların da yaptığını duymuşsunuzdur. Lakin bu efsanenin çıkış noktası Dali’ydi…

Kolu, birebir mantıktan yola çıkıyor olacak ki, sekreterlerinin de maaşını para yerine imzasını taşıyan tablolarla ödüyordu. Vakit içinde kıymetlenen bu tablolar ile bu beşerler varlıklı oldular…

Bir başka enteresan bahis da, ki sanırım en ilginci, bir seferinde Kısmı, beyaz bir Rolls Royce Phantom II marka arabayı 500 kilogram karnabahar ile doldurdu. Aralık 1955’ti. Kısmı, arabayı İspanya’dan Paris’e bu formda sürdü. 2000 kişilik bir kitleye konuştuğu sırada da, “Her şey karnabaharda bitiyor” demişti. Nihayet bu karnabahar konusuna bir röportajında açıklık getirdi. Kısmı, karnabahara, logaritmik eğrisi olduğu için ilgi duyuyordu ve ilgi çeksin istiyordu.

Ayrıyeten söylenmeden geçilmeyecek bir başka farklı yanı da, herkes kedi köpek beslerken, Dali’nin evcil hayvanı bir karıncayiyendi…

Dali’nin ikinci büyük yıkımı

10 Haziran 1982’de, Kolu, sonsuz aşkı Gala’yı, sonsuzluğa uğurladı. Gökyüzünden yedi sefer yere çarpmış örsler artık kulaklarında çınlıyordu. Gala, onun yalnızca aşkı değil, her şeyi olmuştu; menajeriydi, modeliydi, ilham perisiydi…

Bu, Dali’nin hayatında annesinden sonra yaşadığı ikinci büyük yıkımdı. Yaşama karşı olan tüm isteği, kanından çekilmiş üzere duygusediyordu. Gala’nın öldüğü ve gömüldüğü Pubol Kalesi’ne yerleşti. Adeta inzivaya çekilmişti. Temmuz ayında, İspanya hükümdarı Juan Carlos, Dali’yi, Pubol Markisi ilan etti. Kısmı de, hükümdarın jestine, “Avrupa’nın Başı” ismini verdiği çizimini ikram ederek karşılık verdi.

1983’te “Serçenin Kuyruğu” ismini verdiği tablosunu yaptığında, Kısmı, bu kalede yaptığı son yapıtını verdiğinden habersizdi. Ağustos 1984’te kalede bilinmeyen bir sebepten çıkan yangında, Kısmı, bacağından yaralandı. Bu olay üzerine, Figueres’e döndü ve ismine restore edilen, kendisinin de onarımında bulunduğu “Salvador Kolu Tiyatro ve Müzesi”nde yaşamaya başladı.

Salvador Kısmı öldü

Kısmı, şu hayatta fotoğraf dışında kuşkusuz en çok bilimle ilgilenmişti. 81 yaşında, bu ilgisini doğduğu Figueres’te düzenlediği “Doğada Rastlantı” ismini verdiği bir kongreyle taçlandırdı. Lakin yerinden kalkamayacak kadar hasta olduğundan Kolu, kapalı devre televizyon kameralarının imajlarından izleyebildi. Konuşmacıların çabucak hepsi Nobel Ödüllüydü. Dinleyiciler ortasında da bilim dünyasının kıymetli isimleri ile birlikte, ünlü sanatkarlar ve filozoflar vardı.

Bu kongreden 3 yıl sonra 23 Ocak 1989’da, kalp yetmezliğinden hayata veda ettiğinde, başucunda iki Fizikçi ve bir Matematikçinin kitapları vardı: Stephen Hawking, Erwin Schrödinger ve Matila Ghyka.

Kolu, bu sefer yere düşen kaşığın sesini duymamıştı. Bu onun birinci deliksiz uykusu olacaktı. Figuereste’ki kendi ismini taşıyan müzenin mahzenine gömüldü ve sonsuz uykusuna bırakıldı…

Her insan kendi içinde sıra dışı birçok özelliğe sahip ve özel elbette. Kısmı, yalnızca bunu dünyaya gösteriyordu. Gerisinde bıraktığı 1500’den fazla fotoğraf ve daha birçok sanat yapıtı ile sıra dışı bir ömür sürdüğü bu dünyadan, sade bir halde gitmişti. Her adımını şahsına münhasır atan, Gala’dan sonra bir de karnabahar ve karıncayiyen sevgisiyle dolup taşmış bir Salvador Kısmı geçti bu dünyadan…

Uygun ki…

Damla Karakuş

[email protected]

Not: Biyografisini okumak istediğiniz şahısları lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: biyografivekitap